maandag 30 juni 2008

Terug in de tijd!

Elke dag opnieuw ga ik terug in de tijd. Waarom draait de wereld verder zonder jou?
1 jaar geleden ben ik gestart met deze blog. We kwamen net terug uit Leuven, en hadden een week chemo achter de rug. Siel's gewicht was nog 29 kilo(normaal 40 kg), we mochten uit Leuven vertrekken als je beloofde van te blijven eten. Je mond helemaal open van de aften, je lippen plakten aan elkaar want ook die lagen open van de aften. Voor je begon met eten je mond spoelen met een verdovende cocktail. Maar je moest en je zou naar Hodonk kermis gaan. En je mocht, op voorwaarde van je goed te beschermen met lange mouwen en lange broek en handschoenen aan. Het was snikheet, maar je deed het want de dokters hadden het je gezegd. Of je genoten hebt, wel van de kermis en je straattekening, niet van de pijn en de koorts 's avonds als we terug kwamen. Wat zou ik dat toch graag met je overdoen, net als toen.
En zo is dat elke dag opnieuw, elke dag opnieuw is er wel iets dat ik met je wil overdoen.
Vandaag, precies 2 maanden geleden, heb je een strijd geleverd, onmenselijk. De pijn die je toen hebt moeten doorstaan ondraaglijk. Je brulde het uit, "laat het stoppen, help me!!!!" We konden je niet helpen, we konden alleen maar lijdzaam toezien. De medicatie die je toen gekregen hebt leek voor mij een paardenmiddel, wel 6 verschillende pijnmedicatie, niks hielp. Verschrikkelijk, wat heb je toch geleden, 2 uur AFZIEN, AFZIEN, AFZIEN!!!! Brullen, roepen, tieren, krijsen!!! Het ging door merg en been.
Elke nacht opnieuw komen net die beelden me terug voor de geest. Net als de beelden van op intensieve zorgen.
Je kind zien strijden op leven en dood!!!
Die ene keer heeft ze het gehaald, de laatste keer niet.
Morgen is het precies 2 maanden geleden dat je rustig en zonder pijn bent ingeslapen. Ook die laatste momenten komen me dagelijks voor de geest. Net alsof het gisteren was.
Ik vraag me nog elke dag af, hoe moeten we verder zonder jou? Ik weet het nog steeds niet.
Voordat je gestorven bent, was ik héél bang van de dood. Nu niet meer, ik tel de dagen af tot ik mag sterven, dan zijn we terug samen.
Ik mis je meer dan ooit.
Ik wil je terug, liever vandaag dan morgen.
Liefs mama

donderdag 19 juni 2008

Dag trapop

De laatste dagen van het schooljaar.
Een héél bewogen schooljaar, vol vreugde en verdriet.
Dinsdag was het herdenkingsviering voor Siel vanwege de school. Een prachtige aanvulling op de uitvaartdienst.
Dank u!!!!

TRAPOP
Een school vol vriendschap voor Siel.
Een school met een warm hart voor Siel.
Een school met warme leerkrachten.
Een school die Siel en ons gesteund heeft,
in goede en slechte tijden.
TRAPOP DE MAX!!!!!















Namens Siel wil ik de leerlingen, leerkrachten en directie bedanken voor de mooie tijd op trapop.

zaterdag 7 juni 2008

Liefste Siel

Vandaag zou je 11 jaar geworden zijn.
Wat haddden we dit graag samen met je willen vieren. Samen dansen en springen en een verjaardagsliedje voor je zingen.
Je had de plannen voor je dag al héél lang klaar. We hebben ze dikwijls samen overlopen.
Te beginnen met een ontbijt op bed, dat is de traditie hier als er eentje jarig is. Een groots feest deze keer want vorig jaar mocht het niet. Nu zouden al je vriendjes mogen komen. Je zou voor iedereen je pizza klaarmaken. Spelletjes en een quiz stonden op het programma. Je vragen had je in je hoofdje al klaar. Als afsluiter echt vuurwerk. Het zou een dag geworden zijn om nooit te vergeten.
Vandaag hebben we je verjaardag in een nieuwe gezinssamenstelling moeten "vieren".
Héél vreemd, het lukte niet.
Van dit alles was er nu geen sprake. Het is in alle soberheid verlopen. Het eten is gebleven, we hebben je pizza gegeten vandaag. En we hebben de dag afgesloten met vuurwerk. Heb je het gezien? Het was schitterend!! Vanaf nu elk jaar op je verjaardag.
Ook heb je een cadeau ontvangen volgens Rune.
Voke had gisteren een klein lief konijntje gebracht in een hok. Deze nacht heeft een poes met het konijntje nogal wild zitten spelen. Het had er verwondingen van opgelopen. Deze avond is het aan die verwondingen overleden. Rune was héél blij:"Nu heeft Siel toch nog een cadeautje van ons gekregen mama." was haar opmerking.
Ben je er blij mee Siel? Geef het maar een mooie naam, hier heeft het Stampertje geheten.
Wat is het verschrikkelijk, je verjaardag herdenken in plaats van uitbundig te vieren.
Ik zou je zo graag in mijn armen nemen en knuffelen, genieten van je gezichtje als je een cadeautje opent. Niks van dit alles. Ik moet het stellen met foto's.
Weet je nog Siel hoe slecht ik me voelde toen Talle voor de eerste keer mee op kamp vertrok. Elke dag zat ik te wenen en brieven te schrijven, jij lachte ermee.
Het gemis van een kind, rotslecht was ik ervan. Bijna niet in staat om werk aan te vatten.
Tot het bezoekdag geweest was, dan was ik terug een beetje "geruster". Ze stelde het goed daar.
Wanneer is het bij jouw bezoekdag? Ik zou zo graag eens langskomen. Dan kon ik zien hoe mijn 2 kinderen het daar stellen op die verre reis.
Kan je het een beetje vinden met je grote broer? Nu moeten jullie samen de verjaardagen vieren.
Lieve Siel ik wil je een gelukkige verjaardag wensen. Hoe doe ik dat?
Ik gooi kusjes in de lucht en hoop dat je ze ontvangen mag.
Ik wil van je dromen vannacht!!!! Kan jij me daarbij helpen???
Ik hou van jouw en zie je héél graag, je bent de liefste en de beste Siel van de hele wereld.

Dikke knuffel en duizenden kusjes van mama!!

woensdag 4 juni 2008

Proberen overleven!!!

Het lukt me niet te verwoorden wat we voelen. Na 1 maand is het gemis alleen maar erger. Deze week is een extra moeilijke week, met zaterdag in het vooruitzicht.

Ik kreeg van een "lotgenoot" een passende tekst, die wil ik jullie niet onthouden. Bedankt!!!!!!!
Boenk erop, zou ik zeggen.


Ik zou willen, dat mijn kind niet gestorven was.
Ik zou willen, dat ik mijn kind terug had.

Ik zou willen, dat je niet zo bang zou zijn om haar naam uit te spreken.
mijn kind leefde en was belangrijk voor me.
Het is belangrijk voor me om te horen dat mijn kind voor jou ook belangrijk was.

Als ik huil of emotioneel wordt als je over haar spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat jij me hebt pijn gedaan.
De dood van mijn kind is de oorzaak van mijn tranen.
Jij hebt over haar gesproken en daardoor heb je mij de kans gegeven mijn verdriet te delen. Dank je wel!

Ik zou willen dat je mijn kind niet opnieuw laat sterven, door haar foto's uit je huis te verwijderen.

Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn,
dus zou ik willen dat je me niet uit de weg gaat, ik heb je nu meer dan ooit nodig.

Ik heb best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met jou is.
Maar ik wil ook graag dat jij weet hoe het met mij is.
Het zou kunnen dat ik bedroefd ben en misschien ga huilen,
maar ik zou willen, dat je me over mijn kind laat praten.
Het is elke dag mijn favoriete onderwerp.

Ik weet dat je veel aan me denkt, ik weet dat de dood van mijn kind je verdriet doet.
Ik zou willen dat je me die dingen laat weten, door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om mijn schouder te slaan.

Ik zou willen dat je niet verwacht dat mijn verdriet na zes maanden of een jaar over is.
Deze eerste maanden, dit eerste jaar is traumatisch voor me, maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat mijn verdriet nooit over zal gaan.
Ik zal verdriet hebben over de dood van mijn kind tot de dag dat ik zelf zal sterven.

Ik werk erg hard om te herstellen,
maar ik zou willen dat je begrijpt dat ik nooit helemaal zal herstellen.
Ik zal mijn kind altijd missen en ik zal altijd rouwen om haar, want mijn kind is dood.

Ik zou willen dat je niet van me verwacht 'er niet aan te denken' of om 'gelukkig te zijn'.
Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.

Ik hoef niet beklaagd te worden, maar ik zou willen,
dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn.
Ik moet door het verdriet heen.

Ik zou willen dat je begrijpt dat mijn leven overhoop gehaald is.
Ik weet dat het vervelend voor je is om bij me te zijn als ik me beroerd voel.
Wees alsjeblieft geduldig met me, net zoals ik geduld heb met jou.

Als ik zeg 'het gaat goed', dan zou ik willen dat je begrijpt, dat ik me niet goed voel
en dat ik elke dag moet vechten om op de been te blijven.

Ik zou willen dat je weet, dat alle reacties van verdriet die ik heb, erg normaal zijn.
Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet,
je kunt het allemaal verwachten.
Dus vergeef me alsjeblieft als ik rustig en teruggetrokken ben, of prikkelbaar en humeurig.

Je advies om 'van dag tot dag' te leven is een uitstekend advies.
Alleen op het ogenblik is een dag me zelfs te veel.
Ik zou willen dat je kon begrijpen, dat het al heel wat is,
als ik 'van uur tot uur' probeer te leven.

Vergeef het me als ik onbeleefd ben, het is absoluut niet mijn bedoeling.
Soms wordt alles me te veel en moet ik even alleen zijn.
Als ik wegloop zou ik willen dat je me helpt een rustig plekje te vinden,
zodat ik even alleen kan zijn.

Ik zou willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert.
Toen mijn kind stierf, stierf een groot deel van mij met haar.
Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen mijn kind stierf,
en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden.

Ik zou heel graag willen dat je me zou kunnen begrijpen.
Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt:
mijn verlies en mijn verdriet, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn.

Maar ik hoop dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen.

(naar: Marinus van den Berg; uit: Dagen die je niet vergeet)