Liefste Siel,

Dag meisje,
Vandaag is het een speciale dag. Een dag waar je helemaal moet bijhoren. Ik weet alleen niet hoe ik dat moet verwezelijken.
Vandaag zijn vovo en moemoe 50 jaar getrouwd!
Straks is het "feest". Voor mij niet echt, want ik mis een V.I.P., JIJ!!!
In gedachten zie ik je glunderen, met mooie kleren aan. Klaar om echt te feesten. Je kon er zo naar uitzien om met de familie samen te zijn.
Nu moet ik al mijn moed bij elkaar rapen en zoeken om er naartoe te gaan.
Ik ga ongelooflijk véél aan je denken en doe je juweeltje aan zodat je toch voor een stukje kan "meefeesten".
Liefste Siel,
Op dagen als deze mis ik je mééééééér dan ooit. Voor mij kan het niet echt feest meer zijn.
Ik haat "feestdagen" zonder jouw!!!!!!
Mijn liefde voor jouw is onverwoestbaar!!!
Ik ben zo ongelooflijk trots op je.

Dag meisje!

Aandacht, aandacht!!!!!!

Hallo bloglezers,

Wij, de klasgenootjes van Siel, komen jullie iets vragen.
Wij doen mee aan de Disney spaaractie.
Lees jij de Gazet van Antwerpen of Het Belang van Limburg?
Help ons dan mee sparen door de puntjes uit te knippen en in de brievenbus van Trapop te steken, Kloosterstraat 30, 2470 Retie.
Je zou er ons een groot plezier mee doen.

Alvast bedankt!!

PS. Ik weet zeker dat Siel via deze weg haar oproep zou doen om te helpen.
Ik wens jullie alvast veel succes en wij sparen mee voor de puntjes.
Groetjes Martine

1 jaar geleden, het begin van het einde!!

Er zijn zo van die momenten waarop het verdriet de controle neemt over mijn lichaam. Paniek, huilbuien, overstuur, het verschrikkelijk hunkeren naar Siel. De personen die erbij betrokken raken weten niet wat te doen en proberen een verklaring te zoeken.
IK MIS SIEL!!!!!!!!!!!! Is dat geen reden genoeg om in te storten op onmogelijke momenten. Er moet nooit een extra reden zijn, op die momenten is mijn lichaam te moe om zich "sterk" te houden. Mijn ladder schuift uit.

Er zijn ook momenten waarop ikzelf de controle heb over mijn verdriet. Ik kan me beheersen vb. om onder de mensen te komen, mijn job uitoefenen, plezier proberen te maken.
Het is constant evenwicht zoeken.
Nog héél vaak krijgen we de vraag: "Hoe gaat het?" Wat willen ze dan dat we antwoorden? Het is zo moeilijk, wat verwachten de mensen eigenlijk? Dat we ons na 6 maanden al "beter" voelen, of moeten we telkens opnieuw de waarheid zeggen? SLECHT!!! We zijn weeral een dag door "moeten" komen zonder Siel denk ik dan.
Ik betrap mij erop dat ik die vraag heel graag ontwijk en het gesprek zelf open. Kom niet door mijn muur die optrek rond mijn verdriet. Ik wil daar niet op antwoorden, niet nu.
Ik probeer mijn momenten van "toonbaar" verdriet te doseren en pas los te laten als het "past". Soms lukt dat, soms ook niet.
Wij proberen om zo positief mogelijk voor de dag te komen, ons sterk houden. Terug deelnemen aan de maatschappij zoals het zou "moeten".
Vermoeiend!!

Men spreekt vaak over "het verwerken".
Wat is de definitie van "verwerken"?
Mijn simpele gedachtegang denkt dan aan het verwerken van een lap stof tot een kledingstuk of rauwe groenten tot een heerlijk gerecht.
"Doseren van verdriet" ga ik daar vanaf nu ook bij zetten.
Het psychisch omgaan met verdriet en verlies. Een zeer intensieve arbeid zonder vakantiepauze!!
Wij doen het op onze manier, op ons tempo!! Ik heb nog nergens de gebruikaanwijzigingen gevonden!!!

Vaak mag ik de dag dagelijkse problemen van andere mensen aanhoren. Het doet goed om even gewoon te zijn, terug erbij horen. Ik hoor jullie graag bezig over bv, de kinderen(iets wat ikzelf héél graag doe),...maakt mij niet uit!!!! Even weg uit mijn verdriet, afleiding.

Totdat de problemen "geminimaliseerd" worden. Na het uit de doeken doen van.... eindigen met: "Maar das nog niks in vergelijking met wat jullie hebben meegemaakt, of ik heb een moeilijke dag gehad want ik had verdriet om..... en dan denk ik aan jullie, jullie hebben dat constant."
Het "optrekken" aan ons, jullie "probleem" minder erg laten blijken. Ons "gebruiken" als steunpaal. Kracht vinden uit ons verhaal.
Goed voor jullie!!!!!! In mijn ogen betekent dat dat jullie "je lot" hebben aanvaard.

Vertel niet aan ons dat wij jullie kracht geven, het lijkt alsof wij er ballast bij krijgen. Ik ben nog dagelijks op zoek naar iets om kracht uit te putten. Een doel te zoeken om verder te gaan!
Het verlies van Siel minder erg vinden.
Zoiets bestaat niet!!! Wij blijven Siel missen!!!!!!
Ik zie nog altijd niks positief in haar lijden en haar sterven.
Ik zou de wetenschap een boodschap willen meegeven.
Blijf niet op je kont zitten en zoek een oplossing om die vreselijke ziekte te bestrijden. Het heeft al genoeg onschuldige slachtoffers gemaakt!!!

1 jaar geleden kreeg ik te horen dat Siel is hervallen. Een dag vol slechte herinneringen. Ik voel al de ganse dag dezelfde gevoelens als toen, angst, onmacht, woede, intens verdriet.
Waarom Siel?!?!?!
12 november 2007, de ziekte was voor 5% terug aanwezig.
Het begin van Siel's einde!!!!!