4 jaar geleden....
Een dag vol tegenstrijdigheden!
's Morgens om 10 uur viering voor de eerste communie van Rune. Een kerk gevuld vol vrolijke, opgewonden kinderen.
Wij zitten tussen de menigte, we zijn aanwezig.... daarmee is alles gezegd.
Wij waren er met onze gedachten niet bij. Want jij lag thuis....en stilaan doofde je kaarsje. Je werd bewaakt door een tante en een thuisverpleger van Leuven, je was in goede handen.
s'Avonds om 10 uur ben je stilaan weggegleden om nooit meer wakker te worden.
Ik herinner me die dag als gisteren tot in de kleinste details.
Een gebeurtenis om nooit, nooit te vergeten.
Als we nu eender welke herinnering ophalen is dat van, dat was voor Siel ziek werd of nadat Siel is gestorven.
Een nieuwe levenslijn in ons leven.
En nu...
Het gaat nog steeds héél moeizaam. We hebben het er nog steeds moeilijk mee om verder te gaan zonder jou Siel.
Deze dagen zit iedereen met zijn gedachten bij jou, want je naam wordt nog meer vernoemd dan anders.
De aanzet naar deze dag is al weken voelbaar zwaar. Niks wil nog lukken, mijn huishouden, mijn werk, moeder zijn. Angst voor de pijn die zo intens is, op deze dag nog meer dan anders.
We zijn de dag doorgekomen....
Ik dwaal af naar jou Siel.
Ik fantaseer hoe het met jou in huis zou zijn.
Ik mis je lach, je uitspraken, je guitige blik, je hele zijn...
Ik leef heel sterk in een donker grijze zone.
Het tempo van verwerken ligt bij mij véél lager dan bij papa, denk ik. Ik ben dankbaar dat papa mij de vrijheid geeft om zelf mijn tempo te mogen bepalen, onze sterkte.
Ik mis je zo Siel dat ik dagen als vandaag niet wil beleven, nooit meer wil beleven.
Maar ik moet...het leven gaat voort.
Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen,
alleen dat het vreselijk veel pijn doet.
Soms heb ik het gevoel
'dit is te hevig,
deze pijn kan ik niet aan'.
In het begin heb ik alles geprobeerd
om minder pijn te voelen.
Op een bepaald moment
ging ik gewoon op de grond liggen,
in de hoop dat het dan
minder pijn zou doen.
Mensen zeiden tegen me:
'Je doet het goed, je bent sterk'.
Maar...
zij hebben me nooit op de grond zien liggen hé!
Ik lig nog vaak op de grond en vaak niet alleen!
Bedankt aan iedereen die vandaag aan Siel gedacht heeft. Het doet deugd te weten dat ze niet vergeten is. Dank u!!
