Boem!!

Wat heb ik weer "gesield" vandaag!!!
Een nieuw werkwoord dat ik heb uitgevonden, "Sielen".
Het was boem-weekend!
De chiro-dagen bij uitstek voor een groot publiek.
Weet je nog, vorig jaar, wij samen naar de generale repetitie op zaterdag. Het was het weekend voor je binnen moest op't zesde. De donderdag voordien had je een ruggenprik gehad. Er was hersenvocht weggenomen. Hierdoor had je de dagen erna vreselijke hoofdpijn, je kon niet veel anders dan liggen. Jij lag op mijn schoot naar het hele gebeuren te kijken. Te glunderen naar het optreden van je vriendinnetjes en je zussen. "Volgend jaar kan ik ook weer meedoen mama." zei je me toen nog. "Ik hoop bij de dans want dat doe ik zo graag."
Dit weekend is alles zonder jou doorgegaan. Ik miste je uitstraling.
Velen van je leeftijsgenootjes hadden beslist om niet mee te doen. Zij waren op weekend ter voorbereiding van het vormsel en waren pas op zondag middag terug.
Ik herinner mij je laatste boem optreden, je zat in het 4de leerjaar, in het groepje dans. Je droeg een geel T-shirt. Op het einde gooide je een kusje in het publiek. Papa en ik staarden met open mond van verbazing. Wat deed je dat schitterend en zelfzeker. Op zijn Siels.
Moet ik je nog vertellen dat ik je mis Siel. Weet je dat al niet. Mijn aards verlangen naar jou is zo sterk.
Ik wil je terug kunnen knuffelen, je stem horen, je.......teveel om op te noemen.
Ik wil gewoon terug bij je zijn.
Ik moet vaak vechten om niet naar je toe te komen. En de tijd die eraan komt gaat dat alleen maar versterken. Wat zou ik me graag opsplitsen. Een deeltje bij jou en een deeltje hier.
Een gewoon aards verlangen.
IK MIS JE MEID!!!!!!!
Liefs mama.

Bij de vele bloggen die ik lees, las ik deze toepasselijke tekst.
Het geeft perfect weer hoe ik me dagelijks voel.

Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen,
alleen dat het vreselijk veel pijn doet.
Soms heb ik het gevoel
'dit is te hevig,
deze pijn kan ik niet aan'.
In het begin heb ik alles geprobeerd
om minder pijn te voelen.
Op een bepaald moment
ging ik gewoon op de grond liggen,
in de hoop dat het dan
minder pijn zou doen.
Mensen zeiden tegen me:
'Je doet het goed, je bent sterk'.
Maar...
zij hebben me nooit op de grond zien liggen hé!

Wij moeten onze pijngrens verleggen. Of we willen of niet.
Elke dag moet de lat hoger.