Boem!!

Wat heb ik weer "gesield" vandaag!!!
Een nieuw werkwoord dat ik heb uitgevonden, "Sielen".
Het was boem-weekend!
De chiro-dagen bij uitstek voor een groot publiek.
Weet je nog, vorig jaar, wij samen naar de generale repetitie op zaterdag. Het was het weekend voor je binnen moest op't zesde. De donderdag voordien had je een ruggenprik gehad. Er was hersenvocht weggenomen. Hierdoor had je de dagen erna vreselijke hoofdpijn, je kon niet veel anders dan liggen. Jij lag op mijn schoot naar het hele gebeuren te kijken. Te glunderen naar het optreden van je vriendinnetjes en je zussen. "Volgend jaar kan ik ook weer meedoen mama." zei je me toen nog. "Ik hoop bij de dans want dat doe ik zo graag."
Dit weekend is alles zonder jou doorgegaan. Ik miste je uitstraling.
Velen van je leeftijsgenootjes hadden beslist om niet mee te doen. Zij waren op weekend ter voorbereiding van het vormsel en waren pas op zondag middag terug.
Ik herinner mij je laatste boem optreden, je zat in het 4de leerjaar, in het groepje dans. Je droeg een geel T-shirt. Op het einde gooide je een kusje in het publiek. Papa en ik staarden met open mond van verbazing. Wat deed je dat schitterend en zelfzeker. Op zijn Siels.
Moet ik je nog vertellen dat ik je mis Siel. Weet je dat al niet. Mijn aards verlangen naar jou is zo sterk.
Ik wil je terug kunnen knuffelen, je stem horen, je.......teveel om op te noemen.
Ik wil gewoon terug bij je zijn.
Ik moet vaak vechten om niet naar je toe te komen. En de tijd die eraan komt gaat dat alleen maar versterken. Wat zou ik me graag opsplitsen. Een deeltje bij jou en een deeltje hier.
Een gewoon aards verlangen.
IK MIS JE MEID!!!!!!!
Liefs mama.

Bij de vele bloggen die ik lees, las ik deze toepasselijke tekst.
Het geeft perfect weer hoe ik me dagelijks voel.

Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen,
alleen dat het vreselijk veel pijn doet.
Soms heb ik het gevoel
'dit is te hevig,
deze pijn kan ik niet aan'.
In het begin heb ik alles geprobeerd
om minder pijn te voelen.
Op een bepaald moment
ging ik gewoon op de grond liggen,
in de hoop dat het dan
minder pijn zou doen.
Mensen zeiden tegen me:
'Je doet het goed, je bent sterk'.
Maar...
zij hebben me nooit op de grond zien liggen hé!

Wij moeten onze pijngrens verleggen. Of we willen of niet.
Elke dag moet de lat hoger.

De "toi toi toi Siel" dag!!!!!

Alvorens Siel 1 jaar geleden naar Leuven vertrok, werden we door Trapop uitgenodigd voor DE opkikker van formaat.
Het resultaat was: een sportarena met publiek die samen de SIEL-WAVE uitvoerden.
Super, tof, TOP.
Bedankt trapop!!!
Een dag om nooit meer te vergeten!

De teletijdmachine!

Dag Sieltje,
11 februari 2008 was een schitterende zonnige dag.
De surprise-dag bij uitstek!!
5 A en B kwamen onverwachts op bezoek.
Wie of wat het felste straalde ik weet het nog steeds niet.
Vandaag zat ik niet alleen in de teletijdmachine.
Vandaag zijn Kaat en Charlotte op bezoek geweest. Zij hadden een mooi kunstwerkje mee. Alle vriendjes van het 6de leerjaar hebben je een briefje geschreven. Ook zij hebben aan je gedacht deze dag.
Een mooie herinnering en tegelijk oh zo pijnlijk.

De dagen kabbelen verder. Een opeenvolging van historische data vanaf januari.
Elke dag is er wel een ander onderdeel van het rouwproces dat geordend wordt.
Onze levensvisie is zo drastisch gewijzigd dat het lijkt alsof we een migrant zijn in eigen land. Wij moeten ons serieus terug aanpassen aan de maatschappij. Het eiland gevoel van het afgelopen jaar is er nog steeds. Zitten we op ons eiland voelen we ons veilig en geborgen, dicht bij Siel. De plaats waar we onszelf zijn, zonder dat we ons moeten verantwoorden aan de anderen. "Thuis komen!!"
Dikwijls is het eenzaam omdat er zo weinig mensen rondom ons het gevoel echt kennen waar we doormoeten. Het begrip is er wel.

De liefde naar de 2 zussen toe is ook veranderd, en er blijft één deel liefde onverzadigd ergens hangen.
Ik blijf geven maar krijg niks terug.

Lieve Siel,
En de wereld draait maar door. Zelfs zonder jou.
Je klasgenootjes hebben gewonnen met het sparen van de Disneypuntjes. Wat zou je een gat in de lucht gesprongen hebben. Ik zie je al stralen. Kon ik je het maar eens horen uitroepen van plezier. Bedankt dat je hen hebt geholpen, zij verdienen deze reis.
We missen je hier.