1 mei 2008

Liefste Siel,

Met je sterf datum in het vooruitzicht wil ik hier nog eens iets posten.
De drang hier iets neer te schrijven verminderd. Ik heb niet meer de behoefte mijn gevoelens met anderen te delen. En bij jou kom ik elke dag mijn zegje doen voor ik ga slapen. Ik leg mijn hand op je urne en doe mijn laatste praatje van de dag tegen je. Wat ook een gewoonte blijft is elke avond de deur van je zussen te openen. 1 deur blijft echter openstaan, je kamer; nog steeds onaangeroerd zoals jij ze achter liet. Ik weet niet of ze ooit een andere bestemming zal krijgen. Te moeilijk!!!
Als hier al ergens een kamer een ander kleurtje krijgt is dat steeds met de gedachte van; hoe zou Siel dit gevonden hebben? Het is telkens een verder weg van je afscheid. Ook dat is moeilijk!!
Ik kan er nog steeds niet aan wennen om je urne op te smukken met bloemen of iets leuks. Telkens opnieuw met de krop in de keel, tranen in de ogen. Ik zou veel liever met je gaan shoppen en net als de zussen je in het nieuw steken. Toffe kleren, toffe schoenen, niks van dit alles, HET meisje van de 3.
Het blijft bij nieuwe bloemen bij je urne.

Ons leven draait rond om jou, je zussen, school, tennis en werk.
Het tennisseizoen is weer begonnen met interclub spelen. Ik herinner me helder je laatste dagen. Je tennismaatjes van toen namen deel aan het interclub gebeuren. Jij stond langs de zijlijn ze aan te moedigen. Die woensdag was de kanker voor 38% terug in je lichaam. Het ging plots héél snel. 1 week later was je er niet meer.
Deze dagen is het weer leven in het verleden. Herinneringen ophalen. Je kan je niet voorstellen hoe gedetailleerd dat nog steeds is. Als ik dan mensen tegen kom die ik, van 5 jaar geleden, herinner in mijn verhaal dan hoop ik dat zij dat ook hebben.

Mijn gemoedstoestand is niet zo positief deze dagen. Ik probeer dat zo goed mogelijk te doseren/verbergen als ik buitenshuis ga. Sterk houden, ik onderga.
Het leven gaat voort. Weinigen die er bij stilstaan hoe moeilijk het blijft. Ben dan blij met mijn top collega's. Mensen die me ondertussen door en door kennen.

Heb pas van iemand te horen gekregen hoe enorm zij destijds heeft meegeleefd, hoe ze dagelijks wachtte tot er iets op het blog gepost werd, hoe spijtig ze het vindt dat ik gestopt ben met schrijven. Ik stond ervan versteld en had dat niet verwacht. Doet deugd dat te horen.

Liefste Sieltje,
5 jaar!!! Nog maar net.
Je wordt heel erg gemist in ons gezin. De verjaardagen van iedereen komen eraan. Voor mij telkens opnieuw met knikkende knieën om de intense pijn te moeten ondergaan. Je leeftijdsgenootjes die 16 worden, daar had jij bij moeten zijn. Feesten als de beesten!!!
Wij blijven je herdenken op onze manier.
In Rune zie ik zoveel herkenbare trekken van je, zo blijf je wezenlijk aanwezig. Talle heeft haar GIP over bacteriën en antibiotica en in haar voorwoord laat ze duidelijk blijken waarom, MIJN ZUS!
Je wordt niet vergeten, NOOIT!!
Wij houden van je meid, onvoorwaardelijk!
Liefs Mama