donderdag 14 mei 2015

Vriendschap

Er zijn zo van die dagen in je leven, dat je iets uitzonderlijks mag beleven.
Woensdag 13 mei 2015 is zo een dag.

Het begon allemaal enkele maanden geleden. Plots een berichtje van een vriendin van Siel*. "Mag ik eens op bezoek komen? Ik wil jullie iets vragen." "Tuurlijk, kom maar af."
Dit jaar worden wij 18 en graag hadden we Siel daarbij betrokken. Krijgen wij jullie toestemming?
Pfffff.........Wat een vraag..... Wat een eer..... Wat een emotie.....
Bij dit neerschrijven lopen de tranen over mijn wangen.
Wat een EER, jullie blijven Siel meenemen in jullie jonge leven; was mijn gedachte. Mijn hart maakt een sprong van blijdschap. Fier op de vrienden van Siel, fier op Siel dat ze haar vrienden zo beroerd heeft in haar korte leven.

De aanloop naar deze dag..... ik kon het maar met enkele mensen delen. Zo emotioneel dat ik telkens de krop in de keel kreeg en in stilte viel.
Zaterdag jongstleden; enkele vriendinnen brengen ons een gezellig en aangenaam bezoek en hebben een geschenk mee.




 Dit hadden we totaal niet verwacht!!!












Ze leggen uit hoe de avond zal verlopen, met als start "een familie uurtje".
Als ze vertrekken bedanken we hen.
Een reactie: das toch normaal dat we Siel erbij vragen...
Ik sta perplex; normaal???

Wat doen we hiermee?
We gaan, dat staat vast, hoe moeilijk ook. We moeten!!
Als we ons cadeau laten bewonderen door moeke en voke, was hun reactie: wij gaan mee, dat mogen we niet missen.... en neef en nichtje staan ook te springen om te komen....

Wat doen we met het T-shirt?
Meenemen? Dragen? Wie van de zussen draagt het?
Op het laatste moment hebben we een 2de laten maken zodat beide zussen elkaar kunnen steunen bij het dragen van dit zo kostbaar cadeau.

De avond is prachtig verlopen, vol emotie, vol bewondering, verwondering van hoe de jeugd uit de bol gaat. Er was heel veel volk, ik durf geen schatting maken....
Het gemis voelbaar aanwezig. Ik heb gehuild, gelachen, geknuffeld, gedanst en héél veel aan Siel gedacht. Ik heb genoten!!

Vaak voel ik me eenzaam met mijn gemis naar Siel*.
Dit gebaar, dit evenement heeft dat gevoel voor een groot stuk weggenomen. Er zijn nog veel mensen die aan Siel denken, die haar missen.
Doet deugd dit te mogen ervaren.


Aan de vrienden van Siel*
Vrienden zijn van die zeldzame mensen , zoals jij er eentje bent.
Vrienden zijn als sterren. Je kan ze niet altijd zien, maar ze zijn er altijd.
Jouw vriendschap voor Siel, vergroot ons plezier en verkleint ons verdriet.
Bedankt.....dat jij Siels vriend bent!

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Siel* is zeker niet vergeten. Ook niet bij ons. Dikke knuffel ! An & Alain, Brent, Britt & Bram

Jeroen Hannes zei

Een heel mooi gebaar van de vriend(in)en van Siel. Dat ze nog maar eens iets zeggen over de jeugd van tegenwoordig! Prachtig!