2 dagen chemo voorbij

Sinds vrijdag is er dus gestart met chemo. Voorafgaand door neupogene.
Dagelijks om 15.30 u een dosis neupogene(groeimiddel voor het beenmerg) 16.00 u 1 ste chemo, Fludarabine, loopt over een half uur. 4 uur later, cytarabine, loopt over 3 uur. Deze 2 geven deze keer echte panvegen aan Siel. De tegenmedicatie is niet meer voldoende en wordt opgedreven.
De eerste dag, zaterdag, was Siel héééél moe en misselijk. De hele voormiddag geslapen tot voke kwam met eten. Hij had Kaat ook meegebracht, Siel vrolijkt op. Als ze terug vertrekken is Siel weer héél moe, toch kan ze een beetje eten.
Tweede dag chemo, deze nacht dus, Siel is vreselijk misselijk de tegenmedicatie is niet sterk genoeg om alle nevenwerkingen weg te houden. We worden vaak wakker om te braken. Siel durft niks meer eten of drinken, gevolg: het moet van hééél ver komen, veel pijn. Door haar inspanningen loopt ook de temperatuur op tot 38°. Oei, oei.
Door de neupogene gaat het beenmerg groeien wat botpijnen veroorzaakt. Siel heeft pijn in armen en benen, nek en schouders en bekken. Overal dus. Ook hiervoor krijgt ze medicatie.
Om 9 uur vandaag gestart met een andere aanpak van de tegenmedicatie, brengt eindelijk verlichting in de zaak. De litican(tegenmedicatie) blijven ze ook systematisch doorgeven. En deze avond voor het slapen gaan een andere medicatie, hierdoor zou ze beter kunnen slapen.
Dit moet Siel 5 dagen volhouden, 5 lange dagen en nachten als de tegenmedicatie niet voldoende helpen. 2 zijn er al voorbij, aftellen dus!
In zo'n momenten ziet ze het weer niet zitten, je zou voor minder.
Gelukkig is er verpleegster Vicky, Siel noemt haar haar 2de mama, zij is zo "warm". Zij "Zorgt" héél goed voor Siel. Dat doen alle verpleegsters of verplegers hier hoor.
Ik sta nog altijd verstomd door het resultaat van zo 1 blok. We zijn 8 maand bezig en geen resultaat. Na 1 zo'n blok en het zou onder controle zijn? Raar!
Ik mag niet te veel piekeren, maar als mijn nachten onderbroken worden door een zieke Siel, heb je tijd om na te denken. Slapen lukt hier niet nu.
We leven in een stress situatie die niet weg te nemen is. Vroeger met "stress op het werk" was ik dikwijls opgejaagd. Nu leef ik met angst, een groot verschil.
"Stress op het werk" is dat wel stress, we doen het onszelf aan. Een paar dagen vakantie en die stress lost dikwijls zichzelf op. Deze stress blijft, je staat ermee op en je gaat ermee slapen. Overal neem je het mee naartoe. Leren relativeren zeggen ze dan. Extreem relativeren moeten we hier doen. Vertrouwen hebben in de medicatie, zakken vloeistof dus. Je kan er niet eens tegen praten of vragen of het gaat lukken hier. Niemand die daar een antwoord op kan geven.
Dikwijls stel ik mij de vraag: Wat als ik terug ga werken? Dat gaat afkicken worden. Terug onder mensen komen die zich ergeren in kleine dingen.(Deed ik vroeger ook.) Ik ga dikwijls op mijn tong moeten bijten denk ik. Wanneer ik terug ga????? Nu leven we op 2 eilandjes, UZ Leuven en hodonk Retie.
Collega's, weze gewaarschuwd! Mijn levensvisie is niet meer dezelfde. Ik mis mijn collega's.