Er zijn zo van die momenten waarop het verdriet de controle neemt over mijn lichaam. Paniek, huilbuien, overstuur, het verschrikkelijk hunkeren naar Siel. De personen die erbij betrokken raken weten niet wat te doen en proberen een verklaring te zoeken.
IK MIS SIEL!!!!!!!!!!!! Is dat geen reden genoeg om in te storten op onmogelijke momenten. Er moet nooit een extra reden zijn, op die momenten is mijn lichaam te moe om zich "sterk" te houden. Mijn ladder schuift uit.
Er zijn ook momenten waarop ikzelf de controle heb over mijn verdriet. Ik kan me beheersen vb. om onder de mensen te komen, mijn job uitoefenen, plezier proberen te maken.
Het is constant evenwicht zoeken.
Nog héél vaak krijgen we de vraag: "Hoe gaat het?" Wat willen ze dan dat we antwoorden? Het is zo moeilijk, wat verwachten de mensen eigenlijk? Dat we ons na 6 maanden al "beter" voelen, of moeten we telkens opnieuw de waarheid zeggen? SLECHT!!! We zijn weeral een dag door "moeten" komen zonder Siel denk ik dan.
Ik betrap mij erop dat ik die vraag heel graag ontwijk en het gesprek zelf open. Kom niet door mijn muur die optrek rond mijn verdriet. Ik wil daar niet op antwoorden, niet nu.
Ik probeer mijn momenten van "toonbaar" verdriet te doseren en pas los te laten als het "past". Soms lukt dat, soms ook niet.
Wij proberen om zo positief mogelijk voor de dag te komen, ons sterk houden. Terug deelnemen aan de maatschappij zoals het zou "moeten".
Vermoeiend!!
Men spreekt vaak over "het verwerken".
Wat is de definitie van "verwerken"?
Mijn simpele gedachtegang denkt dan aan het verwerken van een lap stof tot een kledingstuk of rauwe groenten tot een heerlijk gerecht.
"Doseren van verdriet" ga ik daar vanaf nu ook bij zetten.
Het psychisch omgaan met verdriet en verlies. Een zeer intensieve arbeid zonder vakantiepauze!!
Wij doen het op onze manier, op ons tempo!! Ik heb nog nergens de gebruikaanwijzigingen gevonden!!!
Vaak mag ik de dag dagelijkse problemen van andere mensen aanhoren. Het doet goed om even gewoon te zijn, terug erbij horen. Ik hoor jullie graag bezig over bv, de kinderen(iets wat ikzelf héél graag doe),...maakt mij niet uit!!!! Even weg uit mijn verdriet, afleiding.
Totdat de problemen "geminimaliseerd" worden. Na het uit de doeken doen van.... eindigen met: "Maar das nog niks in vergelijking met wat jullie hebben meegemaakt, of ik heb een moeilijke dag gehad want ik had verdriet om..... en dan denk ik aan jullie, jullie hebben dat constant."
Het "optrekken" aan ons, jullie "probleem" minder erg laten blijken. Ons "gebruiken" als steunpaal. Kracht vinden uit ons verhaal.
Goed voor jullie!!!!!! In mijn ogen betekent dat dat jullie "je lot" hebben aanvaard.
Vertel niet aan ons dat wij jullie kracht geven, het lijkt alsof wij er ballast bij krijgen. Ik ben nog dagelijks op zoek naar iets om kracht uit te putten. Een doel te zoeken om verder te gaan!
Het verlies van Siel minder erg vinden.
Zoiets bestaat niet!!! Wij blijven Siel missen!!!!!!
Ik zie nog altijd niks positief in haar lijden en haar sterven.
Ik zou de wetenschap een boodschap willen meegeven.
Blijf niet op je kont zitten en zoek een oplossing om die vreselijke ziekte te bestrijden. Het heeft al genoeg onschuldige slachtoffers gemaakt!!!
1 jaar geleden kreeg ik te horen dat Siel is hervallen. Een dag vol slechte herinneringen. Ik voel al de ganse dag dezelfde gevoelens als toen, angst, onmacht, woede, intens verdriet.
Waarom Siel?!?!?!
12 november 2007, de ziekte was voor 5% terug aanwezig.
Het begin van Siel's einde!!!!!
13 opmerkingen:
Dag,
Ik zet de computer aan en het eerste wat ik doe is de blog van Siel bezoeken. Enja, Martine heeft geschreven. Natuurlijk is vandaag weer een dag om extra stil te staan en te denken aan Siel. Het "waarom", 't ja, Martine daar kan ik ook geen antwoordt op geven. Ook ik wil soms de vraag stellen: Hoe gaat het? Maar telkens weet ik me in te houden, omdat ik weet hoe het gaat en hoe jullie je voelen. Maar weet dat het voor ons ook een klein beetje moeilijk is, wij weten niet goed hoe ons te gedragen en wat te zeggen soms. Maar we maken er het beste van en blijven jullie steunen, op alle gebied.
Groetjes aan Dirk, Rune en Talle.
En een dikke knuffel voor jou van mij, je vriendin Lucia
Binnenkort kom ik m'n moto eens laten zien, oké!
hoi martine,dirk,rune en talle,
Weeral een moeilijke dag voor jullie,zoals er zovele al geweest zijn en er zékers nog vele zullen volgen,wij kunnen alleen maar aanhoren en lezen wat jullie weer moeten doorstaan want ons inbeelden en voelen wat jullie moeten voelen kunnen wij niet
KONDEN wij dat maar jullie verdriet voor een paar dagen of langer overnemen zodat jullie je ook nog eens goed konden voelen zonder dat verschrikkelijk gemis om SIEL.
Het is niet eerlijk,het is niet fair zo'n jong meisje weghalen uit haar leven en dat van jullie
Martine we hopen toch dat je steun vind aan ons, de lezers die bij de opstart van hun computer direct naar Sielsblog gaan om te zien of we kunnen helpen bij het verwerken
door een opbeurend woordje :
Als je door verdriet wordt gedragen,
het waarom aan niemand vragen kan,
dan is het goed dat je zoveel vrienden ziet,
al vinden zij ook de juiste woorden niet!!!!!
Een hand,een woord een gebaar doet zo goed,
als je iemand die je liefhebt verliezen moet
De lege plek,het doet zo'n pijn
maar in gedachten zal Siel voor altijd bij ieder van ons zijn
Héél véél sterkte en moed nog voor jullie allemaal
dikke knuffel van ons
fam.smets
Dag Martine, Dirk, Talle en Rune,
12 november, één van de datums verankerd in mijn geheugen. Vorig jaar een chaotische dag vol verdriet, onmacht en woede. Ik herinner mij nog goed de ochtend erna op school... toen het nieuws van Siel als een lopend vuurtje door de gangen sloop. Droevige gezichten,
ongeloof, opstandigheid. We deelden in jullie pijn en waren ontredderd.
Wat konden we doen?!?!?!
Lieve Siel,
we déden iets!!! Al je klasgenoten maakten een reuzegrote banner voor jou met daarop "WE DUIMEN VOOR JOU!" Het werd een kunstwerk voorzien van ieders fotootje . Het kreeg een ereplaats bij je thuis in de gang. Het hangt er nu nog te pronken. Wat waren we tevreden dat we dàt tenminste voor je konden maken.
Maar nu...
nu is het allemaal veel moeilijker om iets te doen.
Ook op school word jij nog steeds gemist. Er zijn dagelijks momenten dat er wel iemand denkt: "Hier had Siel moeten bij zijn."
Dagelijks heeft er wel iemand verdriet omdat jij ontbreekt.
Martine en Dirk,
wat kunnen we doen?!?!
Blijven oefenen om op een schroomvolle, warme manier met jullie om te gaan. De waarde die we hierin steeds voor ogen houden is "respect". Respect voor die sterke Siel en voor haar manier van omgaan met haar ziekte. Respect voor jullie, voor alles wat jullie met Siel doorstaan hebben en voor wie jullie nù zijn. Dat is het wat we naar mijn aanvoelen, moeten blijven proberen. En jullie weten hoe we dat tot nu toe gedaan hebben... met vallen en opstaan... Zo zullen we paraat blijven.
Bedankt, Martine, voor je duidelijk bericht.
't Is inderdaad zoals jij dat eens zo beeldrijk hebt gesteld.
Als je de soep van de kok eigenlijk niet zo lekker vind, maar je zegt niks, dan blijft die vrolijk zijn recept gebruiken. Pas wanneer je beleefd opgemerkt hebt dat de smaak toch niet dàt is, zal hij andere kruiden of misschien zelfs nieuwe groenten uitproberen. Jouw soep zal beter smaken.
Martine en Dirk,
als wij, buitenstaanders, ons best blijven doen, om uitgelezen koks te worden, dan kunnen we jullie een hartverwarmende, krachtige soep serveren.
Van harte,
juf Gerd
Dag Martine,
Telkens ik een nieuw bericht heb gelezen op de blog, blijf ik nog even na mijmeren aan de computer.
Zeker deze keer wil ik op deze manier dichter bij jou blijven...
Ik heb je niks te vertellen; ik wil alleen maar naar je luisteren in de hoop je zo te kunnen aanvoelen.
Ik hoop echt dat je over Siel blijft schrijven en vertellen...dan blijft ze dichtbij...
Liefs
Hilde J.
Martine, Dirk, Talle en Rune,
ook dit bericht komt weer recht uit het hart. Het is zo moeilijk om de gepaste woorden te vinden. Wanneer zeggen we het juiste, wanneer vragen we de juiste dingen. Heel begrijpelijk dat je je gewoon wil voelen, maar vaak begrijpen we dat niet. We denken altijd dat we moeten vragen hoe het gaat, maar soms is het beter om die vraag niet te stellen omdat we het antwoord al kennen.
Het enige wat we kunnen doen, is proberen naar jullie te luisteren, je te laten vertellen als je er behoefte aan hebt en samen zwijgen als dat beter is op dat moment.
Wij wensen jullie nog heel veel sterkte, alweer een moeilijke dag achter de rug, de zoveelste alweer.
goed wat je hebt geschreven Martine!
Ik moet er eerst eens over denken voor erop te kunnen reageren. Ik kan al wel zeggen dat ik me helemaal kan vinden in de reactie van juf Gerd.
En dan nog om te laten weten:
1. sorry voor St. Maarten, ik leg het nog wel uit.
2. Ik heb vandaag mijn huis gekocht en baal dat ik straks jullie buurvrouw niet meer ben.
3. ik kan vrijdag niet tennissen.
liefs,
buurvrouw Christel
We blijven juffen...
Als je de soep niet zo lekker vindt,...
j G
Beste Martine,
Ik lees, ik tuur naar de computer...zonder te kijken, ik mijmer zonder echt na te denken ... zoals velen waarschijnlijk na het lezen van dit bericht. En dan ... komt mijn gedachtenmolen weer opgang..
Op welke manier kunnen wij een klein beetje troost bieden, het leven wat verlichten voor jullie?
Het is niet gemakkelijk...
Je voelt het niet meteen, je denkt er misschien niet altijd aan, maar het intense verdriet dat jullie hebben kan en mag je (zelfs graag) delen met iedereen die deze blog nog steeds blijft bezoeken. Ik denk ook dat al deze mensen wat verdriet, onmacht en pijn zouden overnemen moest dat gaan.
Helaas werkt dat zo niet, en heb je vaak het gevoel dat je dit leed alleen moet dragen. Maar weet, Martine en Dirk, dat er aan de zijlijn nog vele stille supporters staan die jullie elke dag opnieuw een hart onder de riem willen steken.
Dag Siel,
Blijf het beste in je mama en papa wakker houden,
laat Talle en Rune voelen dat je hen leidt,
Geef hen alle vier de moed die je zelf toonde,
Bezorg hen de gedrevenheid die je zelf had,
je zette ons aan tot creativiteit en eerlijk leven, laat dat voor ons allen een blijvend doel zijn!
Greet V.
Martine, Dirk, Talle en Rune,
Wat moet ik hier schrijven???
Zo moeilijk om de juiste woorden te vinden....bedankt dat je blijft schrijven op de blog....je kan het allemaal zo goed verwoorden, Martine!
Blijf schrijven!
Wij blijven aan jullie denken en proberen jullie langs deze weg een beetje kracht te sturen....
Liefs
Els, Erik, Caro en Ynias
Martine,
Ik kijk dagelijks op de blog en er gaat praktisch geen dag voorbij dat ik niet aan jullie denk maar ik vind het ook zooo moeilijk om hier iets te schrijven.
Wat kunnen we schrijven? Wat kunnen we doen? Als je weet waarmee we je kunnen helpen .. laat het dan weten ... er zijn zoveel mensen die willen helpen. Maar hoe???
Heel veel sterkte !!
Fam Hermans
Hey Martine,
ik heb je berichtje al een paar dagen geleden gelezen en ik heb ondertussen al aan veel mensen verteld dat jij zo goed verwoord wat er velen van ons denken...
De reacties die je beschrijft zijn zo typisch, wij ondervinden ook dat de mensen zich vaak geen houding weten te geven!
Maar begrijpelijk! Wat kunnen anderen doen??? Wat steunende woorden spreken... het beste met je voor hebben...
Ik zeg dikwijls zo: iedereen heeft zijn eigen portiekes om te 'verwerken', daarin kan je geen vergelijkingen maken!
Van ons allemaal heel veel lieve knuffels...
En een extra dikke voor jou, Siel!
Nancy
Ik heb lang nagedacht over je bericht. Het deed me heel erg denken aan een eerdere post waarin je iemand citeerde. Je gaf daarin aan dat je verdriet hebt omdat je kind dood is, weet je dat nog? Het was een heel heftig eerlijk stuk en ik heb dat toen al over en over gelezen.
Voor wat het waard is lieve Martine: als ik je vraag hoe het gaat verwacht ik niet dat je zegt: goed. Wordt maar boos, zeg maar dat het rotslecht gaat, dat het onacceptabel is dat Siel dood is, want dat is het.
Misschien kan dat niet op alle momenten dat we elkaar zien en natuurlijk hoop ik ook dat we nog heel vaak samen lachend naar de tennisles gaan. Maar het mag en het kan wel en wat mij betreft altijd.
Ik verwacht zeker niet van jullie dat je dit gemis een plaats hebt gegeven en dat jullie nu zomaar door gaan. Dit gaan we nooit vergeten omdat we het niet willen vergeten want er is een kind gestorven op de Hodonk en dat hoort niet.
Binnenkort moet ik mijn "titel" van buurvrouw weglaten, ik stel voor om daarvan te maken: vriendin. Zo voelt het iig voor mij. Een groot woord misschien met hoge verwachtingen en ik hoop dat ik ze waar kan maken. Het is iig niet bedoeld om de druk bij jou op te voeren, jij hebt je al waar gemaakt.
Hou je taai Machtige Strijder en een lieve groet voor Dirk en je meisjes.
liefs,
buurvrouw & vriendin Christel
Knuffels
Een reactie posten