Ruggenprik

Bij MTX hoort ook telkens weer de ruggeprik. Ook dit keer niet anders. Onder narcose, dus Siel moet nuchter blijven. Om 9.30u komen ze ons halen, om 12.30u zijn we pas aan de beurt. Zo lang wachten!
Bij het wakker worden is Siel heel triestig. Het is bij haar doorgedrongen wat er nog allemaal staat te wachten. Ze ziet het echt niet zitten. "Een transplantatie, dat moest toch niet meer mama. Ik wil niet meer, ik wil naar huis en ik wil nooit meer terug komen."
Positief blijven, je kind moed inspreken, ik ken er alles van. Maar doe het maar eens als je zelf in de put zit.
Op dat vlak lijkt Siel sterk op mij. Paniek, boos worden en dan willen wegrennen, stoom aflaten.
Hier gaat dat niet, we zitten muurvast.
"Wat is je verlanglijstje voor de sint?" vraag ik haar. Haar glimlach komt tevoorschijn en ze noemt enkele dingen op. "Gelukkig" denk ik dan. Een onderwerp om haar gedachten te verzetten. Plannen blijven maken!
Om 14.00u zijn we terug op de kamer. Siel is misselijk, braken en moe. Ze kan niet eten. Gelukkig komt Ester, een verpleegster, met HET medicament. Als dat begint te werken gaat het beter.
De dokters komen samen met papa(terug thuis gebleven) de kamer binnen, de dagelijkse ronde.
Siel durft nog niks te vragen over de transplantatie, wat moet ze vragen?
Wij stellen vragen voor Siel en de andere kinderen.
Morgen een gesprek met de psycholoog voor gans het gezin. Dat zal nodig zijn, duidelijkheid. En iedereen hoort het rechtstreeks van 1 persoon. Heel anders dan van een hysterische mama.
Ik had altijd al een voorgevoel, bij ons zit het niet goed. Anderen (leukemiepatiëntjes) hoorden na blok 2 of 3 "We vinden niks meer". Bij ons "Het is goed, Siel zit op het randje.". Zou het dat al kunnen geweest zijn, waarom wisten we altijd zo laat de resultaten?
Veel vragen komen naar boven. Ik ga ze opschrijven en vragen, ik moet alles weten.
In het begin van de diagnose kon ik dat niet aan. Ik moest zo weinig mogelijk weten, we zien wel. Stilaan groei je daarin, nu wil ik alles weten.
Waar staan we voor? Wat zijn de risico's?
Rationeel blijven, niet emotioneel op zo'n momenten. Dat moet ik thuis doen, niet in het bijzijn van Siel. Héél moeilijk!!!
Waarom is het leven zo hard voor ons? Hebben we al niet genoeg doorstaan? Wat staat er ons nog allemaal te wachten? Niemand die een glazen bol heeft.
Ach, je lot aanvaarden en er het beste van maken, dat is de kunst van het leven. Stilstaan bij enkel de negatieve kanten van het leven helpt je geen stap vooruit. Niet achterom kijken maar vooruit met de geit. Morgen weer een nieuwe dag! Mooie uitspraken, op dit moment moeilijk uit te voeren.
Meestal haal ik kracht uit Siel. Mijn bewondering voor haar groeit met de uren, niet te doen. Nu mag ze down zijn, ze heeft haar reden. Wij moeten haar helpen met de positieve kant van een transplantatie.
Talle komt mee helpen vechten Siel, samen zijn jullie sterker en overwinnen jullie de kanker. Kom op meiden, ga ervoor!!
Haar laatste kans en die moet ze grijpen.
Mijn verstand zegt dit allemaal wel, maar mijn gevoelens das wat anders. Die zijn nog niet mee. Een teleurstelling, boos, machteloos, angst,......