Rampsenario

Ik had gehoopt van de blog voor een week niet te moeten invullen. Weg en geen nieuws goed nieuws. Het loopt iets anders dan gepland.
WIJ MOGEN NOOIT PLANNEN MAKEN, ze komen toch niet uit.
Laten we ons verhaal beginnen bij vrijdag 21 december.
We moesten vrijdag op bloedcontrole. Siel voelde zich sinds donderdag zo slap, dat we besloten hadden om niet naar Mol, maar direkt naar Leuven te gaan. Daar hebben we goed aan gedaan.
Siel had bloed en plaatjes tekort, 5 uur bijtanken.
Vanaf 15.00 u werden we in villa pardoes verwacht maar aangezien ze zoveel tekort had was het pas 20.00 u alvorens we daar aankwamen.
Siel had nog een verrassing bij, ze had vrijdag nog maar 1OO witte. Maandag, vandaag dus, moesten we terug op controle en als ze dan nog zo laag stond met haar witte mochten we toch heel de week in de villa verblijven.
Ze was dolblij en we zijn vertrokken.
In villa pardoes aangekomen vielen we van de ene verwondering in de andere. Zo mooi, sprookjesachtig en wat een ontvangst. De villa is in een vorm van een slakkenhuisje. Op de vloer ligt er een spoor van de slak.
Leuven had hen verwittigd dat we later gingen komen, hierdoor was het buffet voor ons blijven staan.
Dan een verkenning van het huisje. Siel had het 1001 nacht thema. Alles was in dat thema, haar bed een echt prinsesbed. Ze straalde van geluk. Wij genieten van haar lach op haar gezicht, meer moet dat niet zijn.
Zaterdag, Siel is moe en lusteloos als ze wakker wordt, haar mond met aften speelt haar parten. Ze gaat op de luxe sofa liggen. Ondertussen krijgen wij de planning van de week in de gemeenschappelijke ruimte.
Op de middag een bezoekje aan de efteling. We hebben als bewoner van villa pardoes een speciaal pasje waardoor we geen wachttijden hebben aan een attractie. Goed voor Siel, ze is zo moe. We doen maar 1 attractie en gaan al terug.
Daar aangekomen wil mama de temperatuur van Siel weten, 38.2°, oei.
Mama is al in paniek. Siel gaat slapen en mama waakt de ganse nacht met de thermometer in de aanslag. Heel de nacht geen koorts meer. Gelukkig.
Zondagmorgen, Siel is echt héél moe. Ze blijft op haar luxe sofa.
In de late namiddag toch nog efkes een bezoekje aan de efteling. Het is niet zo koud als zaterdag, toch duffelen we haar goed in. Een wandeling buiten zal haar goed doen.
Als we terug komen na een uurtje heeft ze het héét. Mama neemt de temperatuur 38.8°, paniek.
Mama begint te pakken om naar Leuven te rijden. Siel wil niet mee, huilen, ze wil echt daar blijven. Dit moest de vakantie van haar leven worden, dit kunnen we nooit meer meemaken.
Mama en Siel vertrekken naar Leuven, papa blijft achter met de rest. Het huisje hebben we nog tot vrijdag. Met een beetje geluk valt het met Siel nog mee, en kunnen we nog even terug komen. Positief blijven hé, ook in paniek momenten. We moesten maandag toch op controle komen dus kunnen we maar beter op tijd zijn.
Het is héél mistig onderweg, de GPS stuurt ons via Breda naar Brussel. Onderweg valt hij uit, oei,oei, weer paniek bij mama. Ik ben helemaal niet bekend in Brussel en de borden zijn moeilijk te lezen met de mist. Mama belt papa om te vragen hoe ze moet rijden via Brussel, papa weet de weg en loodst ons naar Leuven. Na 2 uur rijden komen we in het ziekenhuis aan, mama is trots op haar prestatie. En Siel is blij dat we er zijn.
Er wordt bloed genomen en op kweek gezet. De witte staan onder de 100, de rest is OK de chemo doet nog steeds zijn werk.
Pas om 12.30 uur krijgt ze terug koorts tot 38.5°. Antibiotica wordt gestart.
De teleurstelling is hééééél groot bij Siel. Ze weet dat we zeker een paar dagen moeten blijven.
Nu is het 12 uur maandag, Siel heeft geen koorts meer gehad. We hopen dat het gaat meevallen. De antibiotica is zeker voor 3 dagen. We hopen echt dat de koorts weg blijft.
Met een waterkansje kunnen we misschien nog 1 dag terug.
Morgen komt papa met de rest hier kerst vieren.
Wij wensen alle mensen die de blog lezen alvast een goeie kerst.
Duim mee dat we nog een dagje naar daar kunnen.