Gisteren is Siel niet uit haar bed geweest, te slap, te moe.
Als voke met eten komt wil ze niks eten. Het blijft er toch niet in. Als ze zich slecht voelt, gaat dat samen met misselijk zijn en braken.
's Avonds komt de tandarts langs. Waarom? Siel heeft aften in de mond die héél pijnlijk zijn. De tandarts heeft een toestel bij met lazerlicht. Even allemaal een spacebril aan en ze gaat beginnen. Het lazerstraaltje wordt op de aften gericht en de pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dat voelt goed! Siel vraagt of ze vandaag nog eens wil langs komen. Is hier iets nieuws dat ze willen uittesten en het heeft zijn nut al bewezen.
De koorts stijgt om 23 u weer tot 39°. Ze krijgt weer koortsmedicatie. De antibiotica is nog niet sterk genoeg.
Het hoesten blijft aanhouden. Toch is er nog niks in haar bloed gevonden van een beestje.
Deze morgen is Siel nog altijd héél moe. Ik laat haar slapen.
Tegen de middag stijgt de temperatuur tot 38.2°, hopelijk haar laatste piek voor vandaag. Er wordt op de kamer weer een foto van haar longen gemaakt. Goed dat we niet naar beneden moeten, veel te vermoeiend voor Siel.
Als de dokters langs komen, beslissen ze om een extra antibiotica op te starten. De derde in rij. Op de foto was nog niks te zien, toch is er iets te horen aan haar rechterlong.
Bloedresultaat van de dag:
hemoglobine 10.1
Bloedplaatjes: 12000, weer een transfusie nodig.
witte bloedcellen: 600, ze stijgt!
CRP: 210, dorie! is ook gestegen! Is er toch ergens iets?
Papa en Talle komen met eten. Ze kan niks eten. Ze blijft misselijk, het braken is minder dan gisteren.
Naar gelang de middag passeert begint Siel zich een beetje beter te voelen. Ze kan al in de zetel zitten. Goed zo!
De transfusie van de plaatjes laat op zich wachten. Tijdens de feestdagen is er altijd een tekort aan bloed en plaatjes. Het operatiekwartier en de spoed krijgen voorrang, wij moeten wachten op den overschot. De meeste donoren gaan tijdens de feestdagen met vakantie, zet ons tot nadenken. Kunnen wij onze plaatjes niet rechtstreeks aan Siel geven? Nu moeten Siel's plaatjes van buiten Leuven komen.
Vandaag zijn de cliniclowns weer op bezoek geweest, voor Talle een eerste kennismaking. Voor de eerste keer deze week dat Siel nog eens luidop lacht. Mijn ogen schieten vol, genieten van kleine dingen noemen ze dat.
Vandaag blijft papa bij Siel, wissel van wacht. Ik ga thuis "rusten", eigenlijk voel ik mij beter naast Siel.
Moeders hé, een ras apart!
7 opmerkingen:
Dag lieve siel,en familie.
Wat zijn het toch moeilijke periodes zo in Leuven te moeten doorbrengen,maar het is wel heel belangrijk nu voor jullie dat je heel dicht bij elkaar kunt zijn.
Toch heel goed om te horen,dat de cliniclowns haar weer hebben doen glimlachen,ik zag ze gisteren heel toevallig in een programma op tv,en ik kreeg gewoon zelf een heel warm gevoel,zoveel energie en liefde zij uitstralen,dat is onbetaalbaar voor de zieke kindjes.
Groetjes aan jullie allemaal!
Hoi Siel, Martine, Dirk, Talle en Rune,
Goed dat ze al een middeltje hebben gevonden om die aften minder pijnlijk te maken! Siel, ik begrijp goed dat je die tandarts hebt gevraagd om snel weer terug te komen.
Het was wel even schrikken toen ik las dat er zo plots een einde kwam aan jullie bezoekje aan de Efteling. "Allé, dit kan toch niet waar zijn!"
Maar het is zó aandoenlijk om te zien hoe jullie er toch steeds weer het beste van proberen te maken! Echt ongelooflijk en lang niet zo vanzelfsprekend!
Nu maar hopen dat die beenmergpunctie er snel komt, mijn gedachten zijn bij jullie en hopelijk brengt 2008 niets dan heuglijk nieuws!
Warme groetjes,
juf Els
Dag iedereen,
Ik had daarstraks het bericht van Martine al gelezen, maar soms weet je echt niet wat schrijven om een beetje troost te bieden. Maar als je dan nadien het bericht van Maria M leest gaat het toch weer wat gemakkelijker. Het is zo moeilijk om op afstand trachten hulp te bieden. Maar aan al de reacties te zien, staan er heel veel mensen in één blo(k)g achter Siel en haar familie. En Martine, rust thuis toch maar eens goed uit, Mama's moeten, ondanks de zware moeilijkheden, ook hun rust hebben. En Papa's kunnen het soms wel even overnemen en het zeker even goed doen. De kaarsjes blijven hier volop branden. Het Blo(k)g geeft niet op. Jullie mogen zeker ook niet opgeven. Ik, en vele mensen, hopen uit het diepst van ons hart dat er een kentering komt.
Heel veel groeten.
Erik, Carina, Koen en Dorien.
Dag Martine, Dirk, Siel, Talle en Rune
Jullie zullen Kerstmis wel eens anders meegemaakt hebben dan de andere jaren.
Maar misschien heeft Kerstmis dit jaar jullie een andere, een diepere betekenis gegeven.
Elke keer ik de blog lees, voel ik jullie warmte voor elkaar, voel ik jullie waardering naar mekaar.
En wat ik vooral bewonder in jou, Martine, is dat je telkens echt blij kunt zijn met kleine dingen.
Ik weet nu vaak niet meer wat ik zeggen moet; ik kan alleen maar naast je staan in gedachten en hopen...
Warme groeten,
Hilde J
Beste mensen,
We hebben jullie weblog gevonden. We hopen dat Siel snel opknapt. Wel erg sneu dat Villa Pardoes niet door kon gaan, we hopen van harte dat je het snel nog een keer mag proberen!! (er valt vaak genoeg een plek vrij, wij hebben het maar 1 week van tevoren geregeld, dus moet kunnen..)
Hartelijke groeten van Pim en Caroline, Willemijn Annejan Heidi van den Dool (waren ook in Villa Pardoes afgelopen week)
Dag Siel en familie
Langs deze weg willen we jullie laten weten dat we veel aan jullie denken in deze moeilijke periodes.
We kunnen jullie alleen maar toewensen dat 2008 veel positief nieuws brengt.
Belangrijk is dat jullie erin blijven geloven!
Groetjes van ons allemaal.
Tom Tinneke Jelle Manou
Dag Siel,
We hebben elkaar in villa pardoes voor het eerst gezien. Ik ben Lore, de zus van brecht. Ik heb dikwijls met je zusjes gespeeld, echte toffe zussen heb je. Jammer dat ik niet veel met jou heb kunnen spelen maar we gaan elkaar nog wel zeker zien (misschien in villa pardoes??).
vele groetjes aan iedereen
Lore
Een reactie posten