Geen briefje meer.

Ja, jullie lezen het goed. Siel is terug op kamer 413, sinds deze morgen 11.OO u.
Deze morgen vroeg uit de veren want er staat een verhuis op het programma.
Had net contact gehad met de verpleger van Siel en zegt dat ze inderdaad terug kan. Ik vroeg of ik langs mocht komen, en dat kon vanaf 9.30 u.
Zo lang wachten voor Siel. Ik knijp een beetje van die tijd af en ga toch wat vroeger.
Dit had ik willen opnemen om hééél vaak te kunnen laten afspelen. Die liefdevolle groet, mijn haren stonden recht omhoog. "MAMA" riep ze. Het eerste wat ik hoorde was dat ze haar stem terug heeft. Door de tube in haar keel kon Siel alleen nog maar fluisteren gisteren.
Siel zegt:" Iedereen kent mij hier en ik ken niemand." Het tijdsbesef is er niet.
We bereiden ons voor voor de verhuis naar het vierde. Siel is hééééééél misselijk en moet terug veel braken. Maar er komt niks want er zit niks in.
Als ze verlost is van de blaassonde en alle andere kabeltjes die nu overbodig zijn, kunnen we eindelijk vertrekken. Nu zie ik pas echt hoeveel het er zijn. Siel heeft een katheter met 3 uitgangen, aan 2 van die uitgangen hangen balkjes met 5 kraantjes. En aan die ene is er een onderverdeling van nog eens 3. In totaal dus 13 ingangen met infuuslijnen om medicatie toe te dienen. Zoveel ingangen, om misselijk van te worden en dan had de verplegeing dikwijls nog een kraantje tekort om medicatie toe te dienen. Nu snap ik waarom Siel een hickmankatheter nodig heeft.
Terug naar ons vertrouwde stekje boven.
Boven aangekomen brieft de verpleger van benenden, alles naar medicatie toe, met Johan, onze verpleger hier. "De medicatie tegen het misselijk zijn is die systematisch doorgegeven?" vraagt Johan. Nee, en naar de toekomst toe als er een ander patiëntje van jullie komt moeten we dat toch wel anders aanpakken. Nu heeft Siel geluk dat de mama het zo goed wist. Wij weten niet wat jullie allemaal geven.
Erg, ik krijg gelijk dat ik er goed aan gedaan heb om zo boos te worden. Eigenlijk mag dat niet in een ziekenhuis als dit. De samenwerking en communicatie tussen 2 verschillende afdelingen verloopt niet zoals het hoort, en dat in een technologisch tijdperk als dit.
De verpleger vertrek maar geeft me eerst een stevige handdruk. Ik bedank hem voor de goede zorgen van Siel want hij heeft me gisteren geholpen met het aandringen tot.
Geeft hij mij een compliment waar ik een hele tijd op ga teren, "Je hoeft me niet te bedanken want jij bent een moeder, zoals een moeder hoort te zijn."
Als dat niet mooi is.
Papa komt toe om ons te bevoorraden met wat we nodig hebben.
Siel ziekt verder uit, ze ligt de hele dag te kreunen in bed van pijn en misselijkheid. Al de mogelijke medicatie wordt gegeven. Niks blijkt te helpen.
De dokters toeren en delen het resultaat van het beenmerg mee.
IS HEEL GOED!!!
Siel moet proberen van zoveel mogelijk uit haar bed te komen. De spieren, ze zijn weer helemaal weg, zo snel gaat dat.
Eindelijk valt nu de spanning van deze week echt weg!!!!! Op naar de transplantatie!!!!

5A heeft een gedichtenbundel geschreven voor Siel. Juf Gerd samen met juf Magda komen die overhandigen. Vandaag is het gedichtendag.
Siel kan spijtig geen bezoek ontvangen, te ziek, dus de mama beslist om een "ik-moment" te nemen en een koffie te gaan drinken. Papa blijft bij Siel.
Onze zorgen voor Siel kunnen terug beginnen. We zijn weg van IZ en hopen dat we daar nooit meer hoeven te zijn.
Ik ga genieten van ons eerste nachtje terug samen. Al is ze te ziek en zal ik weinig slapen.