Liefste Siel,

Ik heb besloten om vanaf vandaag mijn berichtjes naar jou te sturen. Dan kan je ze lezen nadat je terug komt van IZ en weet je ongeveer wat er allemaal met je gebeurd is de eerts volgende dagen.
Gisteren kon ik de slaap niet zo goed vatten. Ik lag de hele tijd maar aan jouw te denken.
Nadat ik de blog had ingevuld, kwam Esther op bezoek. Ze was benieuwd hoe het met je ging en ik vertelde ronduit het verhaal. Ze was erg geschrokken dat je op zo'n korte tijd zo slecht was geworden.
Ik heb ook mijn favorietje als verpleegster hier hoor en Esther voelt dat goed aan, denk ik. Ze beloofde me dat ze je deze nacht een bezoekje zou brengen. Oh wat was ik blij daarmee. Ik dacht dan heeft Siel toch nog een bekend gezichtje deze nacht, moest ze nog wakker zijn. Je hebt haar wel gezien zegt ze want ze moest jouw groeten aan ons overbrengen. Dat heeft ze gedaan hoor. Groetjes terug Siel, dacht ik.
Ik heb dan uiteindelijk toch maar iets genomen zodat ik een beetje mijn slaap kon aanvangen en ben beginnen dromen over een fijne tijd die we samen nog moeten gaan beleven.
Deze morgen om 7.30 u stond Esther naast mijn bed. Ik was blij dat ik haar terug zag en ze had het laatste nieuwsje van je meegebracht.
Dat was eigenlijk niet zo'n goed nieuws. Je toestand was nog erger geworden en de dokters hebben besloten om je aan de beademing te hangen vanaf 5 u. Je maakte nog veel koorts en de ademhaling was veel te veel voor je aan't worden.
Ze heeft de verpleegster gevraagd of ik langs mag komen als ik wakker ben. Geen probleem, ben ik blij.
Ik ben uit mijn bed gesprongen, heb een douche genomen, de papa verwittigd over je toestand en ben direkt naar je toe gekomen. Ik had geen rust meer.
De weg naar je toe ken ik ondertussen ook al goed. In tijd van nood weten wij elkaar wel te vinden hé.
De roze pijlen volgen naar "intensieve zorgen C" op kamertje 11.
Daar lag je dan. Mijn ogen schieten direkt vol tranen. Ik vind dit zooooooo erg wat er met je gebeurt. Je ligt rustig te slapen met een buisje in je mond, allerlei darmpjes en draadjes hangen er in het rond om je goed te kunnen opvolgen.
Om de zoveel tijd wordt er bloed uit je bijgekomen katheter genomen en aan de hand van dat resultaat geven ze medicatie bij.
De verpleegster vertelt me hoe moeilijk de nacht voor je geweest is en zegt me dat het beter voor je is wat er is gebeurd. Ik moet hier vrede mee nemen en haar gelijk geven.
Ik was mijn handen, doe een steriele schort aan, zet een masker op, en trek handschoenen aan zo kom ik naast je zitten. Ik neem je hand vast, wat is die koud. Ik moest direkt denken die Siel heeft koorts. En ja het is van dat 39.7°.
De verpleegster had je daarvoor net iets gegeven.
De verpleegster vertelt ook dat je niet heel diep slaapt en dat je nog wel kan horen wat we zeggen. Dat vond ik akelig. Ik wil je altijd beschermen van slecht nieuws en nu kan je nog horen wat de dokters allemaal vertellen. Gelukkig ben je nog een kind en begrijp je die moeilijke woorden nog niet zo goed.
Sieltje meisje, ik was zo blij dat ik je zag en heb je direkt een kusje of zoveel gegeven.
De verpleegster ging even weg, ze heeft nog een patiënt die haar nodig heeft en laat ons alleen achter. Ik durf je niet te storen in je slaap en laat mijn tranen de vrije loop. Soms moet je eens huilen Siel, je laten gaan, al vind je dat altijd vreemd als mama moet huilen.
Ondertussen komt er een kine langs, zij doet allerlei bewegingen met je armen en benen, routine zegt ze.
Dan begin je erg te hoesten. De tranen lopen over je wangen omdat je zoveel hoest had of misschien wel pijn. Met die darm in je mond kan je niet praten en je stampt met je voeten. Je handen zijn vastgebonden omdat je anders je darm uit je mond zou kunnen trekken.
De verpleegster komt terug en zuigt slijmen uit je longen om zo het hoesten te doen stoppen. Ik kan dit niet zo goed aanzien, denk maar aan je braakmomenten, net zo.
Het is weer rustig geworden als de slijmen uit je longen zijn. De verpleegster geeft je extra slaapmiddel om terug vaster in te slapen.
Ik had de papa deze morgen vroeg opgebeld maar hij zit vol spanning thuis op nog meer nieuws te wachten. Hij belt naar IZ en vraagt of ik daar ben. Wat is hij blij mij te horen. In al mijn verdriet ben ik hem vergeten te bellen maar ja, ik mag de GSM daar niet laten opstaan. Ik vertel hem hoe ik je gevonden heb en wat ik al weet. Hij is gerust gesteld en moeke ook.
De dokter van die dienst komt langs samen met de kinderarts van onze afdeling. Zij leggen mij uit wat ze met je gedaan hebben en wat de verwachtingen zijn.
Je was veel te moe geworden (wat ik al wist) en je kan de infectie niet alleen de baas. De medicatie van hier wordt gewoon doorgeven samen met extra zuurstof recht in je longen. Op de foto van de longen van vandaag zien ze een ontsteking in je rechter long. Je witte moeten terug beginnen stijgen en dat verwachten ze dat dat volgende week gaat gebeuren. Ik vraag hen of je tot dan ook in slaap blijft. Dat gaan ze van dag tot dag bekijken. Verpleger Raf komt ook efkes langs. Hij geeft mij een beetje steun.
De verpleegster moet je véél medicatie geven en ik loop of zit al eens in de weg want ik wil je hand eigenlijk niet los laten.
De dokter heeft beslist van je extra medicatie voor de pijn te geven. Als die gegeven is besluit ik om je even te laten slapen en terug te komen naar kamer 413.
Onderweg daar naartoe bel ik met papa en vertel alles wat ik weet.
Hij gaat vandaag niet langs komen want ik kan het hier wel alleen aan, samen met jouw.
Lieve Siel jij ligt te slapen in je kamer en ik schrijf je ondertussen deze brief. Veel leuks kan ik je niet vertellen. Alleen de zon schijnt in de kamer. Het is nu 11.30 u en kan niet wachten om je terug te zien. Mijn maag zegt dat ze honger heeft en dus ga ik proberen van een beetje te eten.
Ik zie je héél graag meisje maar dat weet je wel hé. Ik mis je lach, je uitspraken en je knuffels héél erg. Ik kom snel weer naar je toe ook al besef je dat niet zo goed dat ik naast je zit.
Tot straks meisje