Liefste Siel,

Zoals belooft ben ik je terug komen opzoeken. Het was 12.30, eigenlijk een half uur te vroeg.
De verpleegster had me deze morgen erop attent gemaakt dat bezoekers of ouders altijd aan de voordeur moeten bellen. En dan pas laten ze ons binnen.
Ik, als plattelandsvrouw, natuurlijk viel ik met de deur in huis deze morgen. Ik kon echt niet wachten om je te zien.
Eigenlijk ben ik al even erg als papa, hij wou het licht voor je doven gisteren en duwt de reanimatieknop in. Binnen de minuut stonden alle dokters en verplegend personeel voor je deur. Ja, zo kennen ze je direkt daar hé. Ah Siel, das de dochter van.....Je zal je voor ons wel schamen nu. Sorry hoor!!!
Weet je Siel, ik kan al veel beter met je praten over het feit dat je naar IZ verhuisd bent.
Na mijn 4de bezoek van de dag, deze avond dus, zie ik hoeveel beter het al gaat.
De voormiddag nog koorts gehad, maar deze middag was dat ietjes lager gebleven. En telkens ik weer even weg was gebleven, blijf jij verder vechten naar beterschap.
Toen ik deze middag terug kwam naar boven, stond oa. verpleger Johan me op te wachten. Hij is benieuwd hoe het met je gaat.
In de kamer aangekomen ligt er een kaartje en een kadootje op mijn bed. Het is van Nora, je weet wel, dat klein maar dapper prinsesje (2j) van een paar kamers verder. Het is een kaartje met een beschermengel, eentje die zijzelf ook heel goed kan gebruiken. Ik lees op haar site dat het al ietsje beter met haar gaat. (nora's struggle for live)
Als ik op de kamer zit te wachten om je weer een keer te mogen komen bezoeken, komen voke en tante Lea de kamer binnen. Wat deed dat goed, extra mentale kracht uit Dessel. Net wat ik nodig had!!!
Samen komen we je bezoeken. Het mag van je verpleegster. Wat was voke blij van je rustig te zien slapen. Hij had je eerder deze week gezien en wist ook hoe slecht je was.
Zij waren niet de enige die je komen bezoeken zijn, dr Renard en kinderarts Els zijn ook een kijkje komen nemen.
Terug op de kamer controleer ik de mailtjes van vooral papa. Ik had hem net gebeld en verslag over je uitgebracht. Hij mist ons héél erg en wil morgen met de zussen op bezoek komen. Een verscheurd gezin, alleen thuis en wetende waar je nu ligt valt hem zwaar. Hij zegt me van toch zoveel mogelijk in Leuven te blijven want dat ik anders teveel zal bellen en naar je zal vragen. Wat begrijpt hij me goed, de schat!
Wij zijn 2 handen op 1 buik hé Siel. Waar de ene is moet de andere ook zijn.
Weet je welke dag het vandaag is? Vandaag is het de dag dat je naar het verjaardagfeestje van Kaat B mocht gaan. Je zag er echt naar uit om nog eens vriendjes in levende lijve te zien. Niet dus, Talle gaat wel en vertelt over de telefoon dat het héél plezant geweest is.
Deze avond is er sondevoeding gestart, iets wat je helemaal niet leuk zal vinden als je wakker gaat worden. Maar je moet op krachten komen en daarvoor worden alle middelen ingezet. Ik zie heel duidelijk een verschil met deze morgen. Op de monitor naast je kan ik aflezen dat je hartslag rond de 90 zit, 37°, saturatie 95. De verpleegster zegt dat je dat heel goed doet hoor. Het beademingstoestel ondersteunt je maar je ademt eigenlijk alleen.
Vandaag was het ook bijtankdag voor bloed en plaatjes. Dat had anders ook geweest denk ik.
Je ligt daar nu weer, heel alleen met je toeters en bellen, kabeltjes en darmpjes aan je nog zieke lijfje.
Nu ben ik een beetje blij dat je er ligt maar gisteren en deze morgen was ik echt héél verdrietig.
Ik wacht weer vol ongeduld op morgen, ten eerste om je te zien en dan je bloedresultaat. De witte blijven vandaag nog altijd op 0 en de CRP is naar 404 gegaan. Gene vette hé.
Komaan Siel maak je soldaten eens wakker. Die luierikken hebben al zo lang vakantie gehad. Tijd om een bataljon samen te stellen en in de aanval te gaan, om het in woorden van Nora's mama te zeggen.
Er zijn zo van die mensen die denken Siel, dat je een sterke mama hebt. Er is niemand die mij vraagt of ik dit aankan hoor. Ik moet gewoon!!! En wie is hier de sterkste van ons 2 Siel? Ik niet, daar ben ik wel zeker van.
Wij, als ouders, staan mee in de sportarena maar dan als je trainer. En het is een héééééél intensieve en zware wedstrijd. Je moet echt alles geven, roepen papa, je zusjes en ik boven alle mensen uit.
HOOR JE ONS GOED, ALLES GEVEN!!!!!!
Liefste Siel, ik ga nu slapen en dan zeggen we elke dag hetzelfde tegen elkaar, ook voor Talle en Rune, zij kunnen thuis de zin afmaken. Ik................................
Dag Siel tot morgen.