Liefste Siel,

Wat was dat allemaal vandaag.
Gisteravond was ik met een goed gevoel bij je vertrokken.
Na je bezoek is het altijd druk met het telefoonverkeer hier op kamer 413. Papa en Sandra en voke, iedereen moet weten hoe goed het met je gaat.
Ook Esther komt weer langs. Ze belooft van weer eens langs te gaan deze nacht.
Het is weer laat voor ik ga slapen. Ik lig altijd aan je te denken. Deze kamer doet ook aan je denken. Elk voorwerp dat hier staat of ligt hoort bij jou.
Om 1 u beslis ik van toch even naar je te bellen. Mijn moederinstinct zegt me dat ik moet bellen. De verpleegster zegt me dat je het weer moeilijk kreeg met ademen. De machine neemt je werk over zodat je voluit kan rusten. Je was onrustig en hebben je een ander slaapmiddel gegeven zodat je dieper slaapt. Ze had je net op een andere zij gelegd. Dorie toch, terug een stap achteruit.
Deze morgen was Esther weer gekomen met je laatste nieuwsje.
Waaw, je witte soldaten zijn eindelijk terug en ze zijn direkt met 1400. Eens goed roepen kan geen kwaad hé.
Om 8.00 u bel ik je verpleegster en vraag haar hoe het met je gaat. Nog steeds niet zo goed, nog steeds de machine en nog maar eens koorts er boven op, 38.4°.
2 stappen achteruit. Maar de CRP staat op 352, eindelijk beginnen die terug een beetje te zakken.
Sieltje toch wat is het moeilijk voor je.
Ik vraag de verpleegster of ik langs mag komen, tussen 10 en 11 u zegt ze.
Eerst de papa op de hoogte brengen en dan vertrek ik. Ik ben heel zenuwachtig als ik naar je toe kom. Hoe zal ik je altijd vinden, das de vraag. Wat is de afstand toch groot voor ik bij je ben, letterlijk en figuurlijk.
Mijn hart maakt een vreugdesprongetje, telkens als ik je terug zie.
Ik kijk direkt naar de monitor en zie je temp. is aan het stijgen. Als ik, na mijn steriel-ritueel, naast je kom zitten voelt je hand heel koud aan. Ja, de bevestiging, koorts!
Als je nu wakker moest zijn had je onder je deken gekropen tot aan je oren. Nu lig je daar met enkel een dun laken over alleen je buik.
Weer kan ik me niet bedwingen en barst in tranen uit. Ik moest zelfs efkes op de gang gaan. Ik trek mijn stoutste schoenen aan en begin je onder te stoppen. Op je voeten leg ik een molton en je handen pak ik één voor één vast om ze op te warmen. Oh wat zou je boos geworden zijn dat ze je deken weggenomen hadden. Morgen breng ik kousjes voor je mee. Ik zal dan vragen of je ze aan mag.
Jasmine was vandaag op de afdeling. Ze heeft plaatjes nodig. Ze hebben een kadootje voor je mee, ik bewaar ze voor als je straks wakker wordt.
Deze middag is de papa met de 2 zussen en nokel Erik en tante Marny op bezoek geweest. Rune kreeg een klein schortje aan en haar handjes verzopen in de handschoenen.
We stonden met z'n allen rond je bed, stil te wezen.
Rune is maar heel even gebleven. Ik zat er al van 13 u en papa was pas om 14 u aangekomen dus ben ik met Rune buiten gaan wachten.
De zussen, vooral Talle, waren behoorlijk onder de indruk.
Je hebt net iets gekregen voor de koorts want die was gestegen tot 39°. Dorie, weeral!! Maar het is geleden van gisteravond voor je weer medicatie hiervoor gekregen hebt, dus de tijd ertussen duurt al langer. Ja, ik moet me optrekken aan kleine positieve wijzigingen.
Samen zijn we iets gaan drinken in de cafetaria.
Omdat ik al sinds woensdag hier ben, zegt papa dat ik eens buiten moet komen. Andere gedachten.
Ik ga met de 2 zussen het stad in. Ik mis je erg op zo'n trektocht door de winkels.
We gaan eten in de M Donalds. Bah! vies vind ik dat. Maar Rune was in de wolken natuurlijk. Papa blijft bij je, zo kan hij de verpleegster uitleg vragen over van alles en nog wat.
Na ons paar uurtjes shoppen komen we samen op kamer 413. Rune en Talle kijken TV, papa en ik gaan op de gang om bij te kletsen. Britt is je een kadootje komen brengen, ze is deze week terug naar school geweest. Haar behandeling is afgelopen weet je wel. Ze gaat vanaf nu in nabehandeling.
19.00 u, tijd om je weer te mogen bezoeken. Deze keer komen Talle en ik. Rune heeft genoeg gezien, wat begrijpelijk is want het is niet leuk je zus zo te moeten zien liggen. Talle is nog steeds onder de indruk en je verpleegster legt alles heel duidelijk uit.
Ik vraag Talle of ze je hand wil vasthouden. Ze durft niet, ze is bang en begint te wenen. Ik stel haar voor om terug naar papa te gaan maar dat wil ze niet. Ze gaat naast je zitten. Lief hé!! Ja, ook jij en Talle zijn 2 handen op 1 buik.
Talle heeft je lievelingsboek meegebracht van thuis, Pluk van de petteflet. We lezen samen een stukje voor. Ik weet, je slaapt heel diep, maar ik wil me nuttig maken. Iemand op onze blog gaf me die tip en dat is een geweldig idee. Als je straks terug wakker bent lees ik nog wel eens die verhaaltjes voor hoor.
Je was weer koorts aan het maken maar je ademt weer zelf. Goed zo!
Ik zie nu in dat ik niet te vroeg blij mag zijn en je toestand uur per uur moet bekijken. Moeilijk hoor!!! Héééél moeilijk!!!! Ik wil alleen maar dat je snel terug beter wordt. Vooruit gaan, niet achteruit!!!
Talle en ik laten je dan achter na een afscheidskus (met masker).
Talle zegt niks meer. Ze weet met zichzelf geen blijf. Ik vraag wat ze van deze situatie denkt en begint weer te wenen. Ze vindt het héél erg. Ze kon zich niet voorstellen wat het is "beademing krijgen".
In de cafetaria van het personeel is er een koor aan't zingen horen we. We gaan een kijkje nemen. Het blijkt receptie te zijn, er zijn allemaal lotgenoten met hun ouders, veel verplegend personeel en dokters. Glad vergeten met al die omstandigheden.
Papa zit aan tafel met de papa van Evelien. Zij heeft op 16 augustus een transplantatie gehad. Alles verloopt naar wens bij hen. Wij zijn héél blij dat we een positief verhaal horen. Ons voorbeeld vanaf nu.
Zo Siel onze dag zit erop. Ik ga direkt nog eens bellen met je verpleegster.
Ik..................... ook voor Talle en Rune.
Kusjes en tot morgen.