Liefste Siel,

Ja, het is al de 5de dag op IZ.
Vandaag ben ik heel trots op je.Weet je waarom? Vandaag zet je je eerste stap in de goede richting.
Deze morgen kwam ik bij je en je was weer een beetje wakker. Je verpleegster van deze morgen was een héle lieve. Ze legde alles héél goed uit, net dat wat ik wil horen. Er zit een dokter bij je op de kamer, aan de computer. Nu heb ik de kans, ik wil het weten of er nog meer beestjes gevonden zijn.
Nee, deze antibiotica is nog ietjes beter dan een andere, vandaar. Op je foto van de longen is de toestand niet zo veel veranderd. Ze hebben de infectie onder controle. Goed voor jouw!!!
Vandaag gaan ze nog bekijken of je nog neupogene krijgt, deze geeft een minder goede werking aan een antibiotica dat je krijgt.
Deze middag schakelen ze de machine om, je mag terug zelf proberen te ademen. Dat is een héél spannend moment want je twijfelt even. Ik sta je, naast je bed, aan te moedigen om te ademen. Ja, eindelijk doe je dat dan ook!!! Wat duurt een seconde dan lang.
De zuurstof toevoer staat op 55%.
Als ik om 13 u terug naar je kom staat die op 45%. Papa is er ook en samen zitten we op ons vertrouwde plekje. Met elk een handje vasthoudend.
Ik heb vandaag de knuffel die je van Britt kreeg, bij je gelegd. Die is lekker zacht en warm voor je hand. Je stijgt weer met je koorts naar 39.6°.
Ook een deken van thuis leg ik op je voeten. Je kousen die ik gisteren meebracht knellen. Je vocht drijf je niet voldoende af, vandaar. Je handen en hele lijf staat gespannen van het vocht.
We komen weer naar kamer 413. Voor onze deur staat dr Renard met haar team. Ze wacht ons op."Hoe gaat het met Siel?" vraagt ze. "Dat willen wij net aan u vragen." zegt papa. Ah de CRP daalt naar 204 en de witte stijgen en het zijn goede witte.
Goede witte!!! Echt!!! Nog meer goed nieuws.
Om 16 u komen we weer naar je toe. De zuurstof toevoer is 40%!!!!
Pas op, niet te vlug!!!!!! Ik zeg je, alleen vooruit maar niet achteruit hoor je!!! Morgen is het van dat en moet de machine weer terug overnemen.
Waaw zo'n grote stap ik ben zo trots op je.
Deze avond ben ik blij en boos. Ik begin me vragen te stellen over hoe je eerste nacht is verlopen. De dokter heeft toen je polskatether gestoken zonder uitleg. Hij ging als een beul te werk, en zo pijnlijk. Die beelden van toen spoken door mijn hoofd. Ik dacht zou Siel het plaatsen van tube, maagsonde en blaassonde ook zo gevoeld hebben. Ik begin me serieus op te winden en word erg boos.
Ik ben héééél benieuwd wat jij me gaat vertellen als je wakker wordt. Wat is jouw verhaal over het feit dat je op IZ ligt.
Als ik bij je kom, spreek ik de verpleegster daarover aan. Zij begrijpt mijn bezorgdheid en stelt me gerust. Siel gaat zich niet veel herinneren van hier. Dormicum maakt dat je veel vergeet zegt ze. Ik hoop echt dat ze gelijk heeft. Je moet al zoveel doorstaan, ik kan niet met de gedachte leven dat je die nacht nog meer pijn hebt gehad of bang bent geweest. Ik dacht dat je rustig sliep. Was ik maar bij je gebleven tot ook dat achter de rug was.
Ik vertel weer een verhaaltje, maar mijn geweten in niet gesust. Ik moet je vroeger verlaten dan het bezoekuur voorschrijft. Ik ben ongerust en bel met papa.
Hij brengt me tot rust. Geloof nu de dokters maar, het tij is aan't keren.
Terug op de kamer krijg ik bezoek van Lieven. Zinnen verzetten, 't doet weer goed. Héééél leuk dat hij gekomen is.
Nu is het tijd om te slapen en mijn gedachten zijn weer bij jou.
Lieve Siel ik heb je nodig, ik mis je héééél erg.
Wordt toch snel weer echt wakker.
Dan kan je terug vertellen.
Dan kan je de grapjes van Talle en Rune aanhoren.
Dan kan je terug lachen.
Dan kan je samen spelen met de zussen.
Dan kan je met bednet je klas in.
Dan kan je........... nog zoveel meer.
Neem je tijd, ik zal wachten.
Maar trek het niet te lang.
Dag liefste Siel, tot morgen.