Dag 2

Vandaag was het zover. De eerste bestraling is een feit.

De nacht van Siel was goed, zo zei ze me. Die van mij das iets anders.
Ik was héél vroeg wakker. Ik dacht ik zal maar niet té vroeg gaan. Elke dag pendelen we met de bus naar St. Pieter en terug. Omstreeks 7.30 u was ik bij Siel, ze werd juist wakker.
Het verblijf in St Pieter is nog hetzelfde als voorheen, saai en stil. St Pieter is 3 weken gesloten geweest wegens renovatiewerken. Van renovatie is er weinig te bespeuren, ik heb alleen nog maar nieuwe dekens op bed gezien.
We moesten vroeg klaar zijn want Siel werd om 8.30 u al op de bestralingsafdeling verwacht. Gisteren hebben ze longblokken op een plaat geplaatst en vandaag werden die met een foto gecontroleerd.
Toen we daarvan terug kwamen hebben we bednet opgezet en het lukte, wonder wel.
Wat zijn we daar blij mee.
Bij het kennismakingsgesprek van het 6de, in november, werd ons verteld dat het daar niet zou lukken.
Toch wel dus, goed voor Siel en haar klasgenootjes.
Juf Martine is Siel komen bezoeken en de voormiddag was voorbij.

Om 13.30 u werden we terug op de bestralingsafdeling verwacht. Papa kent zijn weg overal direkt, we hebben geen logistieke meer nodig in ghb.
Siel heeft nog steeds last van hoofdpijn, nog altijd van de ruggenvochtpunctie van donderdag. Als we op ons bestemming aankomen, lukt het haar niet meer om recht te blijven zitten. We hadden voor we vertrokken nog een dafalgan genomen maar die werkte nog niet.
Toeval wil, er was een technisch probleem met toestel 5 op de bestralingsafdeling.
Toestel 5 is de bunker waar Siel haar 6 dosissen zal krijgen.
Ze laten Siel op een bed rusten en ondertussen lossen ze het probleem op. Na een dik half uur is ze dan toch aan de beurt, de hoofdpijn is dan draaglijk. Ik moet zeggen, Siel's pijngrens ligt enorm hoog.
Siel neemt plaats op haar stoeltje, controle of haar lijnen overeenstemmen met die van op de plaat, en klaar.
Siel werd 7 minuten aan voorkant en 7 minuten langs de achterkant bestraald. Wij zitten in een lokaal ernaast en kijken, met een brok in de keel, op een monitor hoe flink onze meid haar best wel doet om doodstil te blijven zitten. Naast haar speelt haar favoriete muziek en wij kunnen haar toespreken via een parlefoon. Daar maken we gretig gebruik van, haar laten horen dat we vlakbij zijn.
Zo dapper, ze beseft zelf niet wat er met haar gebeurt.
Tijdens het wisselen van kant mogen we even bij haar.
Ik was héééél erg onder de indruk. Wat doen ze ons kind toch aan?

Na de bestaling worden we weeral bij de oogarts verwacht. Nog niet bekomen van het een en al direkt naar het ander. De ogen beteren, ze kan al terug wat kleinere letters lezen.
We zijn pas rond 16.00u terug op de kamer. Het misselijk zijn van de bestraling valt tot nu toe mee.
Papa slaapt in St. Pieter, mama komt naar huis.
Morgen weer een dag verder met de aftakeling.
Ik probeer dikwijls met toch iets positiefs te eindigen. Nu lukt me dat niet.
Ik was vandaag héél erg onder de indruk van de volledige lichaamsbestraling van Siel!