13 dagen na het overlijden van Siel.
Op aanraden van Dirk probeer ik hier terug te schrijven. Mijn gevoelens delen met anderen.
Het gemis is verschrikkelijk, gruwelijk, ondraaglijk. Woede en onmacht nemen de bovenhand.
's Avonds huilen tot ik er bij in slaap val, 's morgens wakker worden en me rotslecht voelen. Angstig om de dag te beginnen. Wat ga ik vandaag tegenkomen dat ik aan haar denk?
Het gewoon ademen doet me al aan haar denken. Ik denk elke seconde aan haar. De kinderen geven tussendoor opmerkingen van. "Zo had Siel het graag", besluit: ook zij zijn er constant mee bezig.
Ik probeer me sterk te houden voor de kinderen, voor hen is het al moeilijk genoeg. Talle voelt dat goed aan en zegt dingen die ik vaak denk, we zitten op dezelfde golflengte. Rune blijft kind en vrolijk, haar verwerking is anders. Zij zoekt spulletjes die haar aan Siel doen denken en neemt ze overal mee naartoe.
Waarom moeten we verder zonder haar? Waarom is het niet gelukt haar te genezen? Het is zo moeilijk. Vragen waar nooit een antwoord op komt. Het aanvaarden dat haar ziekte sterker was,is onaanvaardbaar.
Proberen van verder te leven, een zware taak! OVERLEVEN!!!
De vraag:" Hoe gaat het ermee?" is geen goeie vraag. Ik weet dat iedereen het antwoord al kent. ROTSLECHT!!!!
Ze is uit haar lijden verlost maar we zijn ze kwijt. Siel had nooit ziek mogen worden!!
Het dagelijkse routine is zo drastisch gewijzigd dat we verloren lopen. De put wordt al maar dieper.
We zijn blij dat ze na de crematie terug thuis is gekomen. Het geeft een gerust gevoel. 's Avonds neemt iedereen afscheid voor we naar bed gaan.
Siel blijft hier aanwezig.
WE MISSEN HAAR ENORM!!!! In alle kleine dingen!!!
49 opmerkingen:
Lieve Martine,
Ik durf me amper in te beelden wat het voor je betekent. Het moet verschrikkelijk veel pijn doen.
We denken elke dag aan jullie.
Veel liefs,
Marianne, Dennis, Maja en Nora.
Lieve mensen,
in de klas was het vandaag anders... Het weten dat we Siel op de Bednetcomputer nooit meer zullen zien, haar stem nooit meer zullen horen is niet te begrijpen... We beseffen het nog niet ten volle.
De kinderen hebben één van de 2 prachtige foto's mogen kiezen om op ons scherm te zetten. Het is de mooie zussenfoto geworden! We hebben veel herinneringen opgehaald aan Siel. Niemand moest lang nadenken. Morgen brengt iemand bloemen voor
haar mee. Die zetten we in ons Siel-hoekje.
Zulke dingen voor haar doen, schenkt ons een beetje troost.
in naam van alle klasgenootjes van Siel,
juf Gerd
Martine,Dirk,Talle en Rune,
Wat een pijn moeten jullie nu doormaken,dit is met geen pen te beschrijven.De dagelijkse sleur zal zwaar gaan wegen en Martine ik denk ook dat het zéér moeilijk is en dat je je sterk houd voor de anderen jullie overleven nu in plaats van te leven elk met haar of zijn verdriet te verwerken op zijn of haar manier,want dat wordt ons niet aangeleerd,wij kunnen dat niet voorstellen hoe dit aanvoelt
Vele mensen leven met jullie mee wij denken ook vaak aan jullie en branden kaarsjes voor Siel maar ook vooral voor jullie
Probeer samen de mooie dingen terug te ontdekken,Siel leeft in jullie en onze harten verder
HEEL VEEL STERKTE
lieve groeten vanuit Witgoor
Linda en Marc
lieve Martine, lief gezin,
jullie waren vrijdag allemaal zo enorm moedig. Elk woord van jullie was ongelooflijk dapper. De manier waarop jullie dit als gezin gedaan hebben is wonderbaar. Nu het lijflijke afscheid voorbij is, begint voor jullie een heel nieuw leven, een leven waar Siel voor eeuwig deel van zal blijven uitmaken! Hoe jullie dit moeten doen, hoe jullie verder moeten, daar kan ik niet op antwoorden. Ik zou heel graag een manier kunnen aanbieden, maar jammer genoeg kan ik dat niet. Het verlies van je eigen kind, dat is het ergste wat je kan meemaken. Ik kan alleen zeggen dat je de herinneringen moet koesteren en haar elke dag opnieuw graag mag blijven zien. Ze is een speciale meid!
dikke knuffel,
Stijn-Joke-Nore-Nette
Lieve Martine,
Knap dat je terug bent beginnen schrijven....hopelijk kunnen wij je langs deze weg een beetje helpen het verdriet een plaats te geven....hoe het allemaal verder moet en hoe je dit verlies kan verwerken, daar kan ik geen antwoord op geven....maar ik weet zeker dat Siel jullie de kracht zal geven om verder te gaan....die Mega-Siel haar sterretje straalt aan de hemel voor jullie...
Veel liefs,
Els, Erik, Ynias en Caro
beste martine,
ik vind het heel moedig van jou om terug in uw pen te kruipen.ik hoop dat je daar een beetje troos uit kunt halen.elke minuut van de dag denk ik eraan wat pijnlijke gevoel dit voor jullie gezin moet geven.probeer veel troost bij elkaar te halen.denk eraan sieltje was en is nog steeds een supper meid. veel liefs
peggy peter ruben en lander.
Beste ouders,broers en zussen van Siel.Wij hebben vorig jaar ook onze dochter verloren op 15 jarige leeftijd door het zelfde monster genaamd kanker.Wij weten perfect wat er in jullie hart gebeurd.Waarom zal niemand kunnen zeggen.Ooit zullen wij het wel begrijpen.Ik geloof dat er nog een betere wereld is achter deze.Onze kinderen hebben hun taak volbracht in deze.Dit geeft ons de kracht om verder geleefd te worden.Wanneer wij onze taak hebben volbracht hier zullen wij toch terug verenigd worden.Waar je de kracht haald is niet belangrijk.Onze kids hebben dapper gevochten en willen ook dat wij verdergaan.Ook al is dit smerig hard.Veel sterkte
Dag Martine,Dirk,Talle,Rune.
Lieve Martine en Dirk,
De pijn en het verdriet die jullie nu doormaken is onvoorstelbaar. Ook al leven eindeloos veel mensen via de blog mee met jullie, iedereen is met zijn gedachten bij Siel, toch kan niemand zich precies voorstellen hoe zwaar dit verlies voor jullie is.
Zoals je zelf zei, Martine, woede en onmacht nemen de bovenhand, waarom toch ??? Waarom wordt een mooie, brave meid ineens getroffen door deze vreselijke ziekte??
Siel leeft nu voort in jullie hart, voor altijd.
Probeer de herinnering aan Siel levend te houden, ook aan de periode voor haar ziekte, schrijf alle herinneringen op die je van haar hebt, leuke uitspraken, straffe toeren, gekke dingen, deugniete streken, ... noem maar op.
dit kan misschien een beetje de pijn draaglijk maken en kan de komende maanden een enorme steun betekenen als je dit telkens kan herlezen,
Ook voor Rune en Talle een blijvende herinnering als deze verhalen uit de kinderjaren van Siel opgetekend staan, Rune zal er sowieso niet zo veel van weten, ...
Vooral nu zal iedereen hieraan nog kunnen meehelpen : "Weet je nog toen ..."
Martine, Dirk,
ik hoop dat jullie veel direkte steun krijgen uit jullie naaste omgeving, vrienden, buren, familie, ... want ook de onmacht om dit verdriet speelt veel mensen parten en laat dat sommigen niet eens weten hoe ze moeten reageren.
VEEL STERKTE
Hilde V
Ik heb geen woorden...
Wat een vreselijk verdriet!
heel veel sterkte,
buurvrouw Christel
Martine en Dirk,
Als ouders probeer je je kind altijd te beschermen in welke omstandigheid ook en dat hebben jullie echt gedaan. Spijtig dat de natuur een andere beslissing heeft genomen. Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. Alle emoties komen boven en je lichaam weet hier echt geen raad mee. Het is net of je barst en je bent jezelf niet meer. Er bestaan geen voorschriften van hoe je hiermee moet omgaan, welke procedures je moet volgen. Je zit thuis in een huis vol met herinneringen en het is net of alles op je af komt. Je lichaam blokkeert en je kan de normale dagdagelijkse dingen niet meer ordenen en doen. Het is in elk geval goed dat je je tranen kan laten vloeien, want dat hoort bij het afscheid nemen. Het is ook normaal dat je je belabbert voelt omdat deze pijn verschrikkelijk is. Vooral de onmacht is ondraaglijk. Ook Siel heeft met deze gevoelens te kampen gehad in het begin van haar ziekte. Jullie, samen met nog anderen, hebben haar terug moed kunnen geven, dat strijdvaardige om de zin van het leven terug in te zien. Zij is van kleine dingen beginnen genieten en zo gegroeid tot een enorme sterke meid. Ik hoop dat ook jij op een dag terug een heel klein beetje moed gaat vinden om uit die diepe put te komen. De blog-lezers en vele mensen rondom jou houden allen het laddertje klaar tegen de dag dat jij de kracht zal vinden om de ladder met beide handen vast te nemen en zo stapje voor stapje terug naar boven zal komen. Maar we begrijpen dat het hiervoor nu nog wat te vroeg is. Je zal eerst nog even een echt rouwproces moeten doormaken, samen met Dirk, Talle, Rune en de grootouders. Ga je vooral niet opsluiten met je verdriet. Probeer toch al eens een paar keer in de week iets klein buitenshuis te doen. Dat er af en toe eens een traantje vloeit is helemaal niet erg, je hebt verdriet en we zijn allemaal mensen met gevoelens, die hiervoor alle begrip hebben. Ik hoop dat je na het echte rouwproces de kracht terug zal vinden. Je tranen en het terug schrijven op de blog zijn al heel kleine stapjes in het verwerkingsproces. Ik wens jullie allen enorm veel sterkte !!!
Martine, wat moedig om weer te komen schrijven. Maar misschien kan het schrijven en de steun van de blog-lezers je een beetje op weg helpen bij de verwerking.
Lieve Martine en Dirk,
niemand zal ooit maar kunnen uitleggen waarom Siel ziek is geworden. Het waarom weet niemand, het hoe ook niet. Het zou niet mogen zijn, zo'n mooi, lief kind, het is niet eerlijk. Jullie hebben alles gedaan wat in jullie mogelijkheden lag, jullie hebben leuke dingen ondernomen met het gezin, dingen waarvan Siel heeft kunnen genieten.
Na al die maanden van zorgen voor Siel, het naar het ziekenhuis gaan en weer thuis komen. Al deze dingen vallen nu weg en ik kan me voorstellen dat het erg moeilijk is om die tijd die je daaraan spendeerde, op een andere manier in te vullen.
Hopelijk vinden jullie heel veel steun bij elkaar. En het idee van de herinneringen aan Siel op te schrijven, lijkt me niet slecht. Zo maak je er een blijvende herinnering van, ook voor Talle en Rune.
Talle en Rune,
ik weet zeker dat jullie je zusje niet zullen vergeten, want mega-Siel was echt een kampioene.
Aan jullie zou ik willen zeggen, maak van een oude schoendoos een mooie doos door ze te bekleden met een leuk papiertje of een stofje. Elke keer als je aan iets denkt dat je samen met Siel hebt gedaan, schrijf het op en stop het in de doos. De doos zal voller en voller raken en ze zal een blijvende herinnering zijn aan Siel.
Lieve grootouders,
ook voor jullie moet het moeilijk zijn om hiermee om te gaan. Een kind overleven is al niet de normale gang van zaken, laat staan een kleinkind. Hopelijk kunnen ook jullie hier op de blog wat steun vinden, en vooral ook bij elkaar.
Ook jullie hebben alles gedaan wat in de mogelijkheden lag om het voor Siel aangenaam te maken.
Klasgenootjes en vriendinnetjes,
in jullie hartje zal er altijd een plaatsje zijn voor Siel. Knap dat jullie in de klas een Siel-hoekje hebben gemaakt. Jullie zullen mega-Siel nooit vergeten. Hopelijk hebben jullie de moed om nog eens bij haar ouders langs te gaan, het kan zowel voor jullie als voor de ouders een grote steun zijn.
Ik wens iedereen nog heel veel sterkte. Het rouwen zal een tijdje in beslag nemen, maar stilaan, trapje voor trapje, zullen jullie uit de put klimmen. De vele blog-lezers zullen altijd klaarstaan om je aan te moedigen.
Nancy
Martine Dirk Talle en Rune
ik wens jullie heel veel sterkte en dat jullie de kracht terug mogen vinden om verder te gaan
ik vind het al knap dat je terug aan het schrijven bent dat betekent veel voor veel mensen op de blog
ik hoop dat jullie pijn door de blog wat draaglijker kan worden
we denken alle dagen aan jullie
veel liefs en sterkte uit laakdal
Diane Geert Dilleke Dina en Wannes
Beste familie,
Zo'n ondraaglijk gemis, het zou niet mogen zijn. Wij leven met jullie mee.
Fam. Barteling
Martine,
Het is zo oneerlijk dat ze jullie zoveel pijn doen, het gemis moet enorm zijn.
Probeer troost en sterkte te zoeken bij elkaar, laat je tranen vloeien als je daar behoefte aan hebt, probeer je verdriet niet te verbergen.
Jullie leven verandert drastisch, een maand geleden reden jullie constant op en af naar Leuven, hadden jullie je handen meer dan vol aan de verzorging van Siel enerzijds en het huishouden, de kinderen, .. anderzijds.
Nu de verzorging voor Siel wegvalt is het normaal dat jullie in een gat vallen, de dagen duren nu zo lang en zijn zo leeg.
Maar stap voor stap zullen jullie uit dat gat kruipen, daar ben ik van overtuigd. Samen zijn jullie sterkt en zal het jullie lukken.
Martine, ik vind het heel tof dat je nu al terug aan het schrijven bent op de blog, ik denk ook dat dat voor jou ergens een eerste stap is in de verwerking van dit verlies, je gevoelens eens neerschrijven.
We denken nog elke dag aan jullie en leven enorm met jullie mee.
We willen jullie allemaal nog eens heel veel sterkte wensen voor de komende dagen / weken / maanden.
Fam Hermans (Jens)
Lieve martine,dirk,talle en rune,
In deze moeilijke dagen veel sterkte toegewenst.Het is goed je gevoelens van je af te schrijven het zal je stapje voor stap helpen om het een beetje te verwerken,en weet dat wij bloglezers er zullen zijn om je te steunen hierin.
Ann(iemand van hodonk)
Dirk, Martine,Talle en Rune,
We kunnen helemaal niet indenken wat jullie moeten voelen. Hier is het soms erg om het verdriet te verwerken. Aline kan het momenteel nog geen plaats geven. In haar kamer hangen foto's van Siel en ze had er een kaarsje bij aangestoken(dit mag ze van mijn niet meer doen ze moet het binnen aansteken voor de veiligheid) In de klas worden de kinderen goed opgevangen en dit zal nog wel een tijdje nodig zijn. Karlijn is 6 en vraagt er zelfs naar. Haar bolderkar die ze van Siel gekregen heeft met de balonwedstrijd mag nooit weg. Dat zegt ze bijna elke dag.
We denken veel aan jullie.
Veel liefs en nog veel sterkte
Fam. Swerts-Blockx
Beste Martine en familie,
Door te schrijven op de blog geef je ons de mogelijkheid om het enige te doen wat we kunnen doen nl: lezend luisteren.
Het enige wat we kunnen,in al onze onmacht,is met schroom lezen wat je neerschrijft.
Geen enkele vraag is gepast,een antwoord is al helemaal niet te bedenken,
maar luisteren doen we Martine!!
Gerd R.
lieve martine en dirk .
wij leven heel erg met jullie mee .probeer er zoveel mogelijk over te praten dat kan je wat helpen .ook wij verloren een kind zo plots de ene dag plezier en de volgende dag een tetefoon en de wereld vergaat ik wil je heel graag steunen maar ach wat kunnen woorden doen alleen veel sterkte en de moed vinden om te overleven
lieve dirk en martine
we vinen het zo erg voor jullie,ikwil nog zo graag met u spelen lieve siel
liena
Ik heb net het gedachtenisprentje van Siel gelezen op de tennis, en het is prachtig... zo mooi geschreven...
We denken aan jullie, 20 keer per dag, het laat ons niet los, wij proberen een klein beetje van jullie leed mee te dragen...
Héél véél liefs en warmte voor jullie allemaal, zorg goed voor mekaar!
Dag Martine,
Ik heb geen woorden; ik ken hier geen woorden voor...
Ik wil jullie alleen bedanken, in het bijzonder wil ik jou bedanken, dat je dit met ons wil delen ...
Ik denk aan je, je gezin en Siel...
Warme groeten,
Hilde Janssen
Martine, Dirk, Talle en Rune,
Als ik nu de gepaste woorden kon vinden om jullie pijn een beetje te verzachten, dan zou ik ze zonder twijfelen zeggen. Maar... hoe kan je zo'n verdriet verzachten? Het ene moment wil je misschien niemand zien en zou je je het liefst opsluiten om te huilen en te roepen en te tieren en uitschreeuwen dat jullie zo'n onrecht is aangedaan. Op andere momenten wil je misschien net over Siel praten en komen allerlei leuke herinneringen aan haar boven. Die moet je dan met beide handen vasthouden, want ik geloof dat het dan Siel is die op dat moment met je praat. Zij laat jullie niet los, ze zit veilig in jullie hart en daarom zit ze steeds in jullie gedachten. Ze neemt deel aan het gesprek dat jullie met haar voeren en ze beantwoordt jullie vragen. Probeer haar levenskracht te vinden.
Veel sterkte,
juf Nicole
Martine,Dirk,Talle en Rune,
Wat een mooie foto's van Siel en haar zussen.
Afscheid nemen van iemand die je dierbaar is, doet enorm pijn. .
Siel leeft verder in jullie gedachten. Hopelijk vinden jullie steun aan elkaar. We zullen aan jullie denken.
Fam.Willems
Hallo,
ik weet niet wat schrijven om troost en/of steun over te brengen.
Niemand (of slechts enkele) kunnen echt begrijpen met welke pijn jullie nu moeten leren leven.
Weinigen kennen de pijn die jullie nu moeten leren aanvaarden.
Ja, tijd brengt raad, tijd heelt alle wonden,... Ik kan mij voorstellen dat je aan die cliches niet veel hebt.
Het enige wat ik kan/durf zeggen, is dat er veel mensen aan jullie denken en dat vele onder ons Siel een heel speciaal plaatsje gegeven hebben. In hun hart, in de woonkamer, in de klas,...
Het is ontzettend moeilijk (en te vroeg) om voor jullie aan de toekomst te denken. Jullie leven minuut na minuut, uur na uur, dag na dag.
Neem de tijd om jullie gemis een plaats te geven, heb geduld. Durf verdrietig te zijn, maar durf ook een beetje blij te zijn om die hele kleine dingen waar je kracht uit haalt om door te gaan.
Jullie gezin is jullie grootste kracht, ieder van jullie draagt daar zijn steentje in bij.
Een luisterend oog.
Lieve familie,
Het is het zo vreselijk. Neen, wij kunnen ons niet voorstellen wat jullie moeten doormaken. Het zal veel tijd vragen voor het leven weer 'leefbaar' wordt. Maar probeer niet op te geven en kracht te putten uit de mooie herinneringen samen.
Wij denken aan jullie.
Warme groeten,
Geert - Katrien - Daphne
Lieve ouders,zusjes, grootouders,...
Als ik een tovenaar was, ik zou niet aarzelen... Maar helaas, ook ik kan jullie via deze weg slechts een pietlullig klein beetje steunen. Ik heb mooi praten, ik weet het, maar probeer toch uit de herinneringen en uit Siel haar vechtlust kracht te putten om door te gaan. Veel liefs, ik denk heel veel aan jullie!
Martine,
Het zal voor jou niet gemakkelijk zijn om weer beginnen te schrijven, je verdriet is nog zo groot. Toch vind ik het moedig van jou en dat Dirk je ertoe aangezet heeft, zo zie je maar hoe hecht jullie zijn als gezin. Jullie waren allen zéér moedig vorige vrijdag en jullie woorden hebben mij zéér ontroerd. Nog steeds trouwens!
Er gaat geen dag voorbij zonder aan Siel te denken, ook aan jou Martine denk ik elke dag, als vriendin leef ik enorm met je mee.
Je weet dat ik voor jou alles wil doen wat ik kan!
Lieve groeten,
Lucia.
Lieve Martine,Dirk,Talle en Rune
We kunnen het ons een beetje voorstellen wat jullie nu doormaken want wij hebben 20jaar geleden ook een dochtertje verloren tijdens de bevalling.Maar met de tijd zal je Siel een plaats kunnen geven in je verdere leven maar het lidteken blijft en kan soms nog héél veel pijn brengen als je aan haar denkt!Maar na een tijd kun je soms ook terugdenken aan Siel met een glimlach van weet je nog wat Siel altijd deed en zei!Maar jullie moeten eerst nog een tijd door met vallen en opstaan uit een put maar je komt er wel uit met veel pijn en verdriet!
Ik wil jullie het beste toewensen en ook al hebben we Siel nooit gekend toch heeft ze een speciaal plaatsje in ons hart en zal ze vast en zeker de vriendin van ons Dorien* hierboven zijn!Sterkte en we denken aan jullie en branden een kaarsje!
Liefs
Eigenlijk weet ik niet of we mekaar ooit hebben ontmoet in GHB. Ik ben de mama van Kato. Kato had botkanker. Ze kreeg haar laatste chemo in maart 2007. Vandaag waren we op controle en hoorden het verhaal van Siel....(ook nog van een paar jongens die we hebben gekend....) Ik ben er werkelijk erg door aangeslagen....ik weet absoluut niet wat ik kan zeggen.
Ik wil jullie gewoon laten weten dat wij aan jullie denken.
Nicole
Lieve Tante Martine en Nonkel Dirk ,
Ik wens jullie veel sterekte toe.
Ik mis Siel ook héél erg.
Kon ik nog maar met haar spelen..
Was alles maar een droom en dat er niets gebeurt was.
Maar , ik ga altijd aan Siel blijven denken.
Groetjes Liena xx
Liefste Martine, Dirk, Talle en Rune,
Martine, Het is echt zéer moedig van jou om hier toch nog steeds iets op de blog te zetten. Respect hiervoor! In jouw plaats zou ik dat denk ik niet gekund hebben.
Telkens als ik op de blog de berichtjes, reacties lees en de mooie foto's zie, begin ik spontaan te wenen..
Het is verschrikkelijk wat er is gebeurt en het is gewoon niet eerlijk! Zo'n lieve meid wordt uit ons leven weggenomen, terwijl er zoveel criminelen rondlopen.. Ik heb hier echt geen woorden voor. Ik leef enorm met jullie mee! Ik weet niet wat ik moet zeggen om jullie te helpen..
Het afscheid is zo zwaar..
De foto's van Siel die op de blog staan zijn echt prachtig, ook de foto's die in de mis vertoond werden! Ik ga er zeker nog een op mijn nachtkastje zetten, zodat Siel steeds bij mij is.
Siel, we missen je zo!!! We denken aan jou en je zit in ons hart voor altijd! Ik heb echt enorm veel respect voor jou, omdat je nooit de moed opgaf! Je keek altijd positief naar het leven! Jij bent echt iemand naar wie ik opkijk!
Ik zal de mooie tijden met jou nooit vergeten!!
Slaapzacht lieve meid! Het gaat je goed daarboven en ooit zien we je weer!
P.s: Als Talle en Rune nog eens graag komen spelen, mogen ze altijd komen he!
Veel sterkte aan iedereen!
Liefs LindseyX
Veel sterkte! Hier zijn geen woorden voor...
Liefs Linde, zusje van Ellen en meter van Mats*
Woorden
Zijn er woorden te vinden
voor wat ik van binnen voel.
Zijn er woorden te vinden
die jou kunnen omschrijven.
Zo vaak mist een woord het doel.
Een kind zo verweven
met wie ik ben.
Sinds ze wegvloog
is het soms net of
ik mezelf niet herken.
Zijn er woorden te vinden
die mij kunnen zeggen
hoe ik me voel.
Zijn er woorden
die me uit kunnen leggen
wat ik allemaal beleef.
Misschien moet ik stoppen
met zoeken naar woorden.
Voelen is genoeg.
Lange tijd heb ik zitten te denken hoe te reageren en eigenlijk weet ik het nog steeds niet ... In onze klas branden we dagelijks een kaarsje om die lieve Siel te gedenken.
Martine, Dirk, Rune en Talle, onze gedachten zijn bij jullie.
Liefs,
juf Els
Martine en Dirk,
konden we maar méér doen dan aan jullie denken, dan luisteren, dan woorden zoeken die we nadien niet zeggen, dan mijmeren over hoe het was, ...
Lieve Siel,
we missen je in de klas...
jouw hoekje wordt elke dag mooier... vandaag is er een reusachtige vlinder bijgekomen. Je vindt het vast prachtig...
Liefs,
juf Gerd
Weet dat wij heel veel aan jullie denken.
Kaarsjes branden ook geregeld.
Lieve mensen
Ja Martine,mischien is het ook wel een vorm van troost om je gevoelens eens neer te schrijven,voelen wat jullie voelen is onmogelik als je dat niet hebt meegemaakt,maar blijf het doen als het je ook maar een beetje verlicht,wij bloglezers blijven ook een luisterend oog hebben,ik zelf vind ook wel geen woorden,maar heb wel een een mooie tekst gevonden datzoals wat mooie muziek luisteren ook een ietsje kan betekenen.
Vrije val.
"Waarom moet ik eerst vallen?Vroeg de kleine vleermuis aan haar moeder."Om te kunnen vliegen zei de moeder zacht.Ze hingen beiden aan een lange tak.Dekleine vleermuis werd bang en zijn kleine klautjes grepen radeloos om het veilige hout.
"Wil je onder de sterren leven?.
"Ja!.
"En vrij zweven in de lucht?
Wil je wentelen en buitelen,hoog boven de bomen en de wereld?
"Ja,Ja..,maar waarom moet ik dan vallen?"
"Zo zijn we geschapen,"glimlachte de moeder.
&Het kan niet anders."
De tak werd een grillige, naakte arm in het bleke licht van de maan.Het jonge vleermuisje keek onder zich:het trilde om die vreemde,duistere afgrond waaraan het zich moest toe vertrouwen."Kan ik niet vliegen van hieruit naar de sterren toe?
"Nee;" zei moeder."Ik heb het je al gezegd.Kom,laat nu de tak maar los."
"Dan zal de harde grond mij doden.
"Je hoeft het maar heel even te doen en rustig je vleugels uit te spreiden.Laat los mijn kind..en vlieg!
In een flits was de moeder verdwenen.Ze viel in de gapende duisternis onder de tak.
Van heel ver hoorde de kleine vleermuis haar roepen.
"Kom!
"Ze suisde omlaag en meende te sterven.Ze viel steeds sneller en sneller.Maar dan opeens opende ze haar vlerken en keek omhoog.Ze wist zich licht en vrij!De nacht tilde haar op en droeg haar tot ver over de bomen!Ze wentelde en buitelde van vreugde!
Toen voelde ze voor het eerst de hemel!
De sterren straalden van blijdschap om dat ze leefde!Ze vloog hoog boven de wereld.
Ze was.. vrij!
m.v.e.
Alleen maar om te laten weten dat we heel veel aan jullie denken.
liefs,
buurvrouw Christel
Beste ouders van Siel,
Ik heb hier 2 uur zitten wenen bij het lezen van Siels' lijdensweg. Ik kan mij de onmacht/onzekerheid/frustratie/bitterheid heel goed voorstellen. Wij hebben ook een dochter van 3 die vecht tegen leukemie. Wij zijn wel nog bij de 'gelukigen' want we hebben nog hoop, en zolang er hoop is, is er leven ...
Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Slijten doet dit verdriet nooit. Toch hoop ik dat dit voor jullie binnen heel vele jaren iets draaglijker wordt en gaandeweg plaats mag maken voor iets moois, nl. de mooie herineringen aan Siel ...
Het leven zal heel anders zijn
zonder haar
ik zal haar missen elk klasgenootje van Siel zal Siel missen iedereen zal Siel missen ook al kennen ze ze niet zo heel goed ik mis je Siel !x
Lieve Siel,
Zelfs ik mis je een beetje meisje en ik denk héél vaak aan jou! Mijn superbewondering voor jou zal altijd blijven.
Weet je, je mama en papa, Talle en Rune, moeke en vokke, je vriendjes,... hebben het nu heel moeilijk. Het valt zo enorm zwaar voor hen om je te moeten missen. Dat geeft nog maar eens aan hoe een prachtmeid je bent. Met zoveel talenten, kracht, doorzettingsvermogen, echt megasuper ben je.
Zorg je, van waar je nu bent, héél goed voor hen? Ze hebben je nodig.
Dikke knuffel!
X Diane
Wensen jullie ondanks alles een verkwikkend weekend!
Kaarsjes branden ook weer voor jullie sterretje!
Beste Martine,
Ik schaam me diep.
Maandenlang durfde ik geen blik te werpen op Siel's blog. Uit angst voor slecht nieuws. Schrik die extreme onzekerheid weer te voelen. En nu ben ik te laat om eigenlijk te laten weten dat er geen dag voorbij ging dat ik niet aan jullie dacht. Jij was in het ziekenhuis een enorme warme vrouw die ik op de gang graag tegenkwam, jij luisterde naar iedereen zijn verhaal. Daarom vind ik het verschrikkelijk dat ik de moed niet had om jullie verhaal te lezen. Lieve Martine en familie wat jullie nu meegemaakt hebben en nog steeds mee proberen om te gaan is de grootste angst van iedereen in het kinderziekenhuis.
Ik kan me onmogelijk voorstellen dat je dit verlies ooit kan verwerken, aanvaarden.
Ik hoop voor jullie dat er ooit een tijd gaat komen dat het rustiger wordt in jullie hoofd. Dat jullie het overlijden van Siel een belangrijke plaats kunnen geven in jullie leven. Zij blijft hoe dan ook voor de rest van jullie leven deel uit maken van jullie gezin.
Veel liefs en sterkte gewenst !
Nancy, mama van Simon Ziegler
Martine,Dirk,Talle,Rune en familie
Ik denk veel aan jullie en wat moet het gemis en verdriet groot zijn voor jullie!Ik heb zelf ook 3 kinderen en mag er niet aan denken als hen iets zou overkomen!
Ik hoop dathet met de tijd beter met jullie gaat en det jullie Siel een plaatsje in jullie leven kunnen geven en ze zal altijd behoren bij jullie gezinnetje!En wat eerst de mooiste dagen waren in jullie lven zullen nu de moeilijkste worden want dan is het gemis toch weer groter!Ik wens jullie heel veelmoed en sterkte en denk aan jullie!
Liefs Leen
Sieltje is nu een vlindertje in het paradijs ,probeer u een beetje goed te voelen ,dan is zij ook gelukkig .Hopelijk word het voor jullie met de dag meer draaglijker ,al zal het gemis er levenslang blijven ,ook voor vele anderen die haar lief hadden (en nog hebben natuurlijk),ze was hiervoor veel te dierbaar groetjes en veel sterte Martine,Dirk,Talle en Rune
Hallo
Ik heb de link naar jullie site gevonden via Britt. Wij kunnen niet verstaan, begrijpen, voelen wat jullie nu doormaken. Je kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen, vooral door de strijd die ze leverde en toch verliezen....
Ons meisje heeft ook ALL de weg is lang en de toekomst niet vast te leggen.
Wendy
http://groups.msn.com/onsashley
ik weet niet goed wat zeggen. Ik zat bij Siel op school en ik zag haar een keer met een opgezwollen gezicht. We dachten: "hoe zou dat komen" maar verder dachten we er eigenlijk niet echt bij na. ah nee je dan toch niet aan leukemie.
Siel en alle mensen rondom haar veel sterkte .
Voor allen die om Siel gaven
Bij het overlijden van iemand, staat de wereld stil. Je denkt aan niks anders dan die lieve Siel.
Als ik Rune op school zag tijdens de speeltijd dacht ik vaak aan Siel, want Rune heeft net dezelfde mooie lange haren als Siel.
Ik weet, net als jullie dat Siel daarboven op jullie wacht, maar hoopt dat jullie je leven niet afgeven aan dit grote verdriet.
zoals vele mensen zeggen en denken, veel sterkte!.
Een reactie posten