1 september

Lieve mensen,
De vakantie is voorbij!!
Graag wil ik iedereen bedanken die Siel heeft meegenomen op hun vakantiebestemming. Het waren allen stuk voor stuk mooie verhalen, kaartjes, reacties, kaarsjes, briefjes, sms-berichtjes.......Het ene al emotioneler dan het andere. Siel is in korte tijd op vele plaatsen (mee)geweest.
Duizend maal dank!!!!!!

Liefste Siel,

Wat keek je uit naar deze dag, de eerste dag van een nieuw schooljaar. Ik zie je al staan met je nieuwe fiets, wachtend op je vriendinnetjes. Een smile van hier tot in 1 van de verste uithoeken van de wereld. (Voor vele kinderen bah, niet voor Siel.)
Vol trots naar het 6de leerjaar.
De laatste dagen was je je volop aan het voorbereiden naar die stap. Samen met juf Joke speelde je het klaar om je frans nog bij te benen. Oh wat heb je toch genoten van je lessen met haar. Telkens als zij een toets had afgenomen mocht je mij vol trots je punten meedelen. "Mama, kan je raden hoeveel ik behaalde op de toets van frans?" Ik plaagde je dan:" Een nul misschien?" "Neen, 20 op 20!!! of 19 op 20!!!"
Wie het meeste blonk, ik weet het niet. Juf Joke, waar je zo naar opkeek of ik, je fiere mama of papa, jouw beste leerling of jezelf. We hadden er allemaal deugd van.
Frans, jouw favoriete vak, samen met taal.
Bij de bloedcontroles zei je vaak in de auto:"Als ik genezen ben kom ik terug naar Leuven om op de universiteit te studeren, ik weet nog niet wat, maar alleen daarvoor wil ik hier nog terug komen."
Awel ik geloofde je echt, met het doorzettingsvermogen dat jij dit afgelopen jaar getoond hebt zou je het nog ver brengen. Daar ben ik vast van overtuigd.
Spijtig dat we dit nooit te weten mogen komen.

De start van dit nieuwe schooljaar is weer een moeilijke periode voor ons gezin. Deze keer is de vakantie echt tekort.
We hebben deze vakantie geprobeerd van de kloof, die er is ontstaan tussen de 2 andere kinderen, een beetje kleiner te maken. Terug dichter naar elkaar. Van hen hebben we, zo lijkt, een jaar "gemist". Zij zijn vooral bij moeke en voke verbleven. De aandacht die zij daar gekregen hebben was groot genoeg om onze aandacht op Siel te compenseren. Wat hebben moeke en voke dat toch goed gedaan!
We bouwen verder!!!
Na het overlijden van Siel, worden de pluspuntjes van de 2 zussen meer in de bloemmetjes gezet. Ik heb er spijt van dat we dat niet nog meer gedaan hebben bij Siel voor ze ziek werd. Dit valt nooit meer goed te maken!!!

Elke dag lijk ik me in 2 delen te moeten opsplitsen. Het grootste deel wil rouwen voor Siel en zich afzonderen van de buitenwereld. Een véél kleiner deel wordt gedwongen om verder te "moeten" leven. Mensen die op bezoek komen, vriendjes van de kinderen die komen, de sportactiviteiten,.... het "moet" gewoon verder gaan. Dat "moeten" is er dikwijls teveel aan.
Toch zijn het net die dingen die mij er bovenop moeten helpen, denk ik. Maar telkens bij het thuiskomen is het rouwen des te groter, mijn tijd voor Siel verloren.
Het schuldgevoel blijft. Moeilijk uit te leggen.
De tastbare dingen van Siel zijn zo kostbaar, met geen geldmaatstaven uit te drukken. Ik koester en knuffel dagelijks haar spullen. De geur verdwijnt, spijtig, maar het beeld bij elk gebruiksvoorwerp, elk genomen foto zit héél vers in het geheugen. Ik kan er niet genoeg van krijgen.
Zijn er nog mensen die mooie foto's van Siel hebben? We zouden ze graag eens bekijken.

Er zijn mensen die denken of zeggen dat we sterk zijn. Hoe halen ze het in hun hoofd!! Ik voel mij een wrak! Het is elke dag opnieuw hard werken om overeind te blijven.
Een meer dan fulltime job.
Toch komen er al eens momenten dat we met een glimlach op ons gezicht aan Siel denken en daar heb ik lang op zitten wachten. De mooie herinneringen komen, zij moeten de slechte nog overwinnen. Het is oorlog tussen die twee!!
Het gemis is gruwelijk, de liefde onvoorwaardelijk!!

Weeral een maand verder van het afscheid! Konden we de tijd maar terugdraaien en stilzetten.
Siel, je bent niet te missen!!!! We hebben je stuk voor stuk héél erg nodig!!!